Pier 39

San Francisco

Of je tot 5 kan tellen

Daar gaan we dan. Aan de startstreep verschijnend om mijn lustrum met Amerika de sporen te gaan geven. Een lustrum om fris aan te beginnen - en daar hoort ook dit stukje zelfgefabriceerde poëzie bij. Waar je bij een bezoekje aan het café 'Het Elfde Gebod' aan de Zeedijk in Amsterdam al niet toe aangezet kan worden. En nee, het ligt absoluut niet aan het aantal geconsumeerde biertjes. De beste poëzie onstaat daar in Aristoteles houding in de sanitaire studeerkamer. Ik wil niet veel zeggen, maar voor een beginnend poëet is dit eerste hersenspinsel een herder van formaat. BLØF-iaans in een begrijpjaar jasje zeg maar. Amsterdammers zelf spreken liever van "Leipe shit, ouwe!"

Dit jaar neem ik jullie ter hand langs de zuidelijke staten van Amerika, te weten Californië, Arizona, New Mexico, Texas, Louisiana, een toefje Mississippi, een vleugje Alabama en Florida.  In de komende 3 weken zullen verschillende geijkte toeristenspots de revue passeren, maar ook - en wat eigenlijk ook veel leuker is - de zogenaamde "Offbeat roadside quirks", ofwel een rariteitenkabinet van laten we zeggen niet alledaagse bezienswaardigheden. Soms zijn ze te vinden op de hoek van de straat, soms moet je ergens in een stuk woestijn gaan zoeken. Hoe dan ook, wil je je vakantie op een route van 5500 km interessant maken en houden, zorg er dan altijd voor dat je jezelf vooraf goed informeert. En dat informeren is ook gewoon een leuke bezigheid. Noem het maar de voorpret van je vakantie.

Verder wil ik nog even van de gelegenheid gebruik maken om een statement neer te zetten. Deze luidt als volgt:

"Japanners aan een Amerikaanse grenscontrole verhogen de bloeddruk".

En ik zal uitleggen waarom. Vandaag heb ik aan den lijve ondervonden hoe het is om jezelf op te vreten om je volgende vlucht nog te halen als je achter een kudde Canon-klikkende, mondgekapte, kleine en vooral NIET ENGELSSPREKENDE PRUTSERS in de rij voor de douane staat. Bij praktische elk exemplaar was het raak: er moest weer een tolk bijkomen. En daar gaan we weer, alweer 10 minuten voor niets staan wachten.  Maar goed, we zijn er. Weliswaar zonder koffer, maar goed.

Foto's zijn wat magertjes vandaag vanwege het gedoe met bagage kwijt zijn etc. Heb dit jaar eens besloten om de naam van de artiest te noemen van de muziek die ik bij mijn foto-albums gebruik, vandaag hou ik hem maar even fictief. Morgen is er meer materiaal. Tot morgen.

Muziek: Zangeres zonder Raam - Perfekte Stilte

Fisherman's wharf

San Francisco

Casper het satan-spookje

Soms heb je van die dagen dat dingen wat tegenzitten. Op zich niet erg, alles wat je voor ogen hebt kan niet altijd even gladgestreken in de juiste banen geleid worden. En soms komt er "hulp" uit een hoek van wie je het helemaal niet verwacht.

Nu werd ik eergisteren al getrakteerd op het zoekraken van mijn reiskoffer, vandaag waren het mijn vriendjes van "De Bank" die het leuk vonden om mijn dag tot een uitdagende te maken. Als ik iets hard nodig heb in dit land, dan is het wel mijn creditcard. En wat blokkeren ze? Juist! Uiteraard for safe keeping niet al mijn contant geld op zak meegenomen en mijn bankpas achtergelaten in het motel voor het geval van; afijn ik mocht in ieder geval nog de parkeergarage uit vanmiddag in het centrum van San Francisco, dat was financieel gezien nog wel even spannend. Mijn dank is groot - tot op zekere hoogte.

Uiteindelijk is mijn reiskoffer zojuist binnengekomen en het misterie van de geblokkeerde creditcard na een paar telefoontjes opgelost. Hoewel me vanavond in het motel meteen al het gevoel bekroop wat nu in hemelsnaam het volgende gaat zijn waarmee Casper het Satan-spookje (die normaalgesproken vriendelijk behoord te zijn zonder 2 rode hoorns op zijn harsens) me gaat sarren: er is plots beschikking over GEEN internet. Ik pak het gewoon Cruijffiaans op: elk nadeel heb zijn voordeel. Dus trouwe lezers, 1 dagje geen leesvoer is dubbelop de volgende dag. Tenminste ik hoop dat het hierbij blijft. Wat Cruijf hier overigens wel vergeet is dat elk nadeel ook weer zijn nadeel heeft. El Salvador is ook zelf de almachtige niet, al zou hij dat zelf wel durven te beweren.

Voor de rest konden wij toeristen ons weer prima vermaken in een zeer warm San Francisco. Het is en blijft (wat mij betreft) in deze stad onbeschrijfbaar genieten om te lopen langs de Fisherman's Wharf, Pier 39 , Twin Peaks, Coit Tower, rijden over de Golden Gate of de Bay Bridge, Treasure Island, en wat ook een toppertje is is het benaderen van het centrum via de Interstate 280. Veel beter krijg je de skyline van de stad niet te zien van dichtbij. San Francisco is gewoon een stad die nooit gaat vervelen.

Verder gezellig even met Kim de hort op geweest vanavond, met een gezonde maaltijd achter de kiezen in een Puerto-Ricaans restaurantje in San Rafael hebben we het maar de dag genoemd vandaag. Morgen staat Napa Valley op het programma, een bekende wijnstreek hier in de buurt.

En dan wat fotootjes natuurlijk.... de selectie van vandaag is  te hier vinden. Oh ja en ook maar even een loopje langs Pier 39 bij de zeeleeuwtjes, die kun je namelijk hier even bekijken.

Auto is op zich op wel een aardige. Had aanvankelijk gehoopt op Amerikaans Staal, maar deze Nissan Maxima is zeker niet verkeerd. Rijdt als een vorst op weg, het is alleen een onwijze drankbak merk ik. Ook weer niet opvallend, onze koning Willem Bier kennende. Maar goed, de benzineprijzen ziijn hier flink gedaald t.o.v. vorig jaar, dus gas erop met die geit!

Muziek: Vanessa Carlton - San Francisco

Napa Valley

San Francisco - Napa Valley

Ik zie , ik zie wat jij niet ziet... en het is: weg?

De natuur had zin in een spelletje vandaag.  Ze hing vandaag zo gezegd een beetje de Hans Klok uit hier in de stad. Leuk! Spelen we gewoon het spelletje mee.

Misschien was dit spelletje niet zo leuk voor diegenen die de Golden Gate nog nooit van dichtbij hebben gezien. Gisteren nog in vol ornaat te bewonderen, vandaag was deze voor een groot gedeelte van de dag onder een dikke laag mist te zoeken. Zeer plaatselijk, enkel op deze plek was het vanochtend koud en ietwat vochtig van de mist, terwijl een paar mijlen zuidelijker of noordelijker de zon scheen en qua temperatuur veel warmer was. Fascinerend wel hoe groot het verschil kan zijn op zo'n korte afstand qua weersomstandigheden. Hoe het gaat, zo gaat het. Bel Paulusma nog wel voor de technische details.

Voor de wijn-connaisseurs is er vandaag onderzoek verricht naar de faciliteiten die de streek ten noorden van San Francisco biedt. En die zijn er, big time. De meest populaire plaatsen zijn Sonoma en Napa Valley, met elk uitgestrekte akkers van wijngaarden met meestal aparte proeflokalen erbij. Hier kun je een soortement van wijnmenuutje bestellen, waarbij je telkens kleine proevertjes van verschillende wijnen kunt uitproberen uit de streek. Een hele mooie in Napa Valley is "Saint Supery", deze heeft een behoorlijk groot proeflokaal met een soortement van kunstgalerie, en rondleidingen die gegeven worden over hoe wijn wordt gemaakt. Verder rijdt er ook een drankbak rond, ofwel de "Wine Train", een trein die langs meerdere wijnplantages rijdt zeg maar. Erg leuk, als je in de buurt bent is dit zeker de moeite waard.

De foto rechts is de zogenaamde "Sign Hill", deze tekst zie je in de heuvels als je vanaf het vliegveld de US 101 pakt naar richting de stad. Had deze al een paar jaar in de smiezen maar nog niet echt de gelegenheid gehad om eventjes langs te rijden. Het wordt steeds lastiger om nieuwe plekken te ontdekken in een stad die je ondertussen eigen begint te worden. En dat is ook weer de uitdaging aan de andere kant.

Een kijkje door mijn ogen van vandaag kun je hier inzien. Heb voor de gein ook een klein filmpje gemaakt in de auto vanmorgen.

       Muziek: Ilse de Lange - We're allright

Vlakbij Bay Bridge

Bakersfield - Los Angeles

Op jezelf maar niet alleen

Keer op keer sta ik er toch wel een klein beetje versteld van hoe eenvoudig het kan zijn om leuke contacten te maken tijdens de vakantie. Wellicht ook omdat je pet sowiezo wat anders staat op vakantie dan in je normale doen en laten. Jezelf wat openstellen voor anderen is hier het devies.

Nu kon ik de afgelopen drie dagen al een beetje half aan het idee wennen; na een over-belegde Jalapeňo-bagel samen met Kim vanochtend was het toch echt tijd om als grote knul alleen op pad te gaan. En eigenlijk voelt het niet anders aan dan gewoon op de A2 te kachelen of zo, alleen hier rijdt het dan gewoon door. En de wegen zijn breder. En de auto's zijn (nog steeds) groter. Ben ook erg tevreden met de slee waar ik nu mee rij, en als het gaat om het verbruik moet ik toch even gas terugnemen met mijn opmerkingen van die drankbak eerder. Omgerekend was ik zo'n 35 euro kwijt met een afstand afleggend van zo'n 650 km met nog een kwart tank over. Prima prestatie lijkt me op de lange afstand voor een 3,5 liter V6 met 290 pk!

De route van San Francisco naar Los Angeles via de Interstate 5 zit grotendeels in de categorie "oer-en-oersaai". Vlakke boel, woestijnachtig en mijlen achter elkaar niets te zien. Naarmate je meer zuidelijker komt neemt ook het gehalte Speedy Gonzalez en zijn 40 Nacho's schrikbarend toe. Volgens mij kon ik vanmiddag bij een willekeurig tankstation het record Mexicaantjes in 1 busje live volgen. Bakersfield (zie inzet rechts) is overigens wel een aardig plaatsje, maar eigenlijk niets meer dan een boerenvreetschuur. Deze plaats is vooral bekend om haar Buck Owen's Crystal Palace, alleen is deze op zondag gesloten. Zag er op zich wel aardig, een beetje western-achtig uit. Maar goed dicht is dicht dus dan maar richting Los Angeles. Vanaf hier wordt de interstate 5 bergachtig en wat leuker om te rijden. Eenmaal in de buurt van LA kom je weer terecht in een maas van snelwegen. Snapte er geen reet van hoe mijn navigatie me naar het motel leidde. Maar zolang dat goed gaat vind ik het best. Voor inzage in de rit van vandaag, klik even hier.

       Muziek: Whitesnake - Here I go again on my own

Donkey uit Shrek

Los Angeles - Palm Springs

Overwin virtueel je angst

Het is volgens mij al heel lang geleden sinds ik voor het laatst in de Efteling ben geweest. En nu eenmaal een keertje Universal Studios bezocht  te hebben kan het me geloof ik niet echt meer een rooie biet schelen. Het is groter, opvallender, imposanter, meer van alles. Het is Amerikaans.

Een attractie die je gewoon gezien moet hebben is die van "Simpsons, the Ride". Deze "Ride" is een simulator die gewoon simpelweg geweldig is. Normaalgesproken krijg je me met geen leger een achtbaan in, totdat ik nietsvermoedend er virtueel in zat - en dus niet meer weg kon. Een vergelijking met het echte kan ik natuurlijk niet maken, maar moest hier en daar toch wel even een oogje of twee toeknijpen. Erg goed gemaakt, en tegelijkertijd zit er ook flink wat Simpsons-humor in verwerkt wat het tegelijkertijd ook weer erg grappig maakt. Doen dus als je er bent.

Een andere must (naast de vele andere attracties die er zijn) is de Studio Tour. Deze gaat in caravaan langs de verschillende opnamesets waar films en/of reclames worden opgenomen. Verschillende plaatsen werde als "stiltegebied" uitgeroepen (waar zowel publiek als tour-gids hun waffel moeten houden) terwijl we wel met ronkende motor en al langs de set reden. Maar wat ze wel heel goed doen is verschillende special effects tot heel dichtbij brengen. Geeft je gelijk ook weer wat inzicht hoe ze explosies etc filmen en deze kunnen simuleren. Ik heb al wat primeurtjes voor nieuwe films die uit gaan komen: Dances with Cars en Metro 2.

Huidige locatie is nu Palm Springs, een bloedhete maar leuk ogende plaats. Doet een beetje Las Vegas achtig aan, vierbaans brede eenrichtingswegen door de stad heen maar dan bezaaid met restaurantjes en drankwinkels. Je krijgt er dorst van met 40 graden. Wat ik ook even kwijt wil is dat het motel waar ik nu verblijf (Travelodge) echt een toppertje is voor een minimale prijs. Twee zwembaden, hottub (waarom zet je nu hier in godsnaam een hottub neer met zo'n klimaat), mooie ruime kamers en een strak ogende lobby. En oh ja, onwijs vriendelijk en behulpzaam personeel. Dikke tien van mijn kant, prima.

Jullie willen vast nog wel wat "food for photo's" van vandaag. Nou vooruit dan maar. Klik ze hier zou ik zeggen.

 

       Muziek: Universal Studios - Jurassic Park

Joshua Tree NP

Palm Springs - Joshua Tree NP

Stilte voor de wind

Van tijd tot tijd is het een goed idee om even de boel de boel te laten en een moment van rust te zoeken. De één zoekt een snikhete sauna op, de ander leest een boek of doet iets wat niet op de kaart staat.

Een plek waar je serene rust kunt ervaren, dat is Joshua Tree National Park. De stilte bevangt je - slechts de wind fluistert onverstaanbare woorden in je oren. Behalve dan een breedbek-Duitser in Hidden-Valley (een plek in het park) die je van minimaal 400 meter verderop hoort schreeuwen dat er iets met z'n vreten niet in orde is of zo. Graven ze geen kuilen dan trekken ze die grote schuur wel open. Maar goed, dit was incidenteel zeg maar. Voor de rest is het hier muisstil - ergo rust. Als je dat zoekt tenminste. Wel even wat reminders met betrekking tot dit park, deze is net weer wat anders dan anderen. Hier in het park zijn geen tankstations, geen restaurants/bars, geen winkels en als knaller kun je ook niet met je creditcard je entreebewijs kopen. Het is dat je het maar weet.

Overigens, voor de muziekliefhebbers onder ons, de cover van het album van U2 "The Joshua Tree" (1986), is niet de boom die in het park gezocht moet worden. Deze boom die lijkt op de afbeelding zoals hierboven zou ergens tussen Death Valley en Las Vegas moeten staan (volgens een ranger hier op het park, zeg maar een parkranger). In het boek "Weird California" zou onder andere hierover wat meer informatie moeten staan over het hoe en wat van het ontstaan van dit album.

Ik kan het niet genoeg zeggen, maar ik ben erg gecharmeerd van Palm Springs. Ontzettend leuke uit de kluiten gegroeid golf-dorp, het heeft gewoon wat en ik moet zeggen dat ik toch wel jammer vind dat ik weer verder moet. Motel is ook erg luxe voor hetgeen het slechts kost en achteraf is een hot-tub toch wel fijn. Na een dagje op pad te zijn geweest nog even het zwembad in en een hot-tub als toetje. Douchen doe je hier niet, je knikkert jezelf gewoon in het zwembad.

En dan natuurlijk de fotosessie van vandaag, die kun je target="_blank>hier vinden. Heb trouwens de pk's van de Nissan eens lekker laten brullen vanavond, die kun je hier even bekijken. Ik heb de pk's van de Nissan ook nog even laten brullen vanavond, dat kun je hier zien.

       Muziek: U2 - One Tree Hill

Salvation Mountain

Niland - Phoenix

Ongecompliceerd loyaal

De moderne tijd met alle technische vooruitgang maken ons dat we het normaal zijn gaan vinden om gewoon gebruik te maken van bijvoorbeeld internet, plasma-tv schermen, even een pizza in de oven als we geen zin hebben om te koken. Het is allemaal niet meer zoals vroeger, met een spirograaf op een hoogpolig tapijt of de Commodore 64, met 64 K!!! Dat was net zoveel als je een walvis een tic-tac te eten geeft. Dat waren nog eens tijden.

Hier in de Mojave-woestijn, in het plaatsje Niland (Californië), kun je tot ver voor die tijd jezelf terugwanen. Hier ligt Salvation Mountain, een creatie van Leonard Knight. Deze man leidt hier sinds 27 jaar een teruggetrokken leven, en heeft in opdracht van bovenaf dit (inmiddels tot beschermd monument uitgeroepen door de overheid) levenswerk tot stand gebracht en bouwt hier nog steeds aan. Vanmorgen was er niemand, totdat ik een steeds dichterbij komend grindgeschuifel hoorde. Daar kwam de Salvation-Toyota van Leonard aankachelen. Een ietwat eigenaardige, maar ontzettend vriendelijke man (nu zo'n 75 jaar denk ik) en hij was maar al te blij dat er bezoek was. Hij is er nog al één van de praatstoel, daar komt ie niet zo makkelijk van af. Zijn verhaal in korte lijnen is dat hij met zijn oude truck (die nu dienst als zijn huis doet) hier voor deze berg panne kreeg, niet de ANWB-alarmcentrale aan de lijn kreeg maar onze lieve heer zelve. Zijn boodschap is "God is liefde". "Let's not get complicated", voegde hij hier meerdere malen aan toe. Hij is ongecompliceerd loyaal aan zijn enige werkgever. Het was een hele bijzondere ontmoeting, iets waar ik naar maanden plannen ook op had gehoopt voor het beeld wat ik me ervan had gevormd. Uiteraard heb ik me suf zitten klikken met mijn camera, kijk maar even hier voor een selectie daarvan.

Dan was er vanavond nog de honkbalwedstrijd in Phoenix tussen de Arizona Diamondbacks tegen de San Francisco Giants. Voor het eerst in de 5 jaar dat ik in dit land rondstruin kon ik eindelijk eens proeven hoe deze sport hier beleefd wordt. En ik moet zeggen, ik had best mijn sodoku-puzzelboekje mee kunnen nemen of een paar luciferhoutjes om tussen mijn oogleden te zetten. Niet dat het niet leuk is, verre van dat alleen mag het tempo wel wat opgeschroefd worden wat mij betreft. En dat krijgt die organist in het stadion niet alleen voor elkaar in ieder geval. Ik heb het tot de 6e inning volgehouden, de Diamondbacks kregen tot dusver een aardige schop onder de arie met een 3-1 achterstand. Maar goed who cares. Ik in ieder geval niet, in heb het in ieder geval meegemaakt en dat was mijn doel. Zie hier een kijkje in het stadion van de Arizona Diamondbacks in Phoenix, Arizona.

Ik heb verder voor de gevoelsbeleving bij deze honkbalwedstrijd nog wat beeldmateriaal voor je. En hier nog eentje.

       Muziek: Crash Test Dummies - Mmmm Mmmm Mmmm Mmmm (Salvation Mountain)

Trace Adkins - Swing, batter batter, Swing (Honkbal)

Longhorn grill, Amado

Casa Grande - Tombstone

Wie de broek past, zakke hem af

Kom maar naar beneden en sla je slag. Het hoeft hier nog niet eens uitverkoop te zijn wil je het voordeel al in je broekzak kunnen steken. Zelf liep ik qua inkopen nog wat achter wegens de opstartperikelen van uit het begin, vandaag was het een mooie gelegenheid hier een gelijkspel uit te slepen.

En dat gelijkspel, nou noem het maar een glansrijke victorie. Mijn originele levi's jeans van 5 jaar terug waren nu toch echt naar zijn spreekwoordelijke grootje. Hoog tijd voor een paar nieuwe wisselspelers die het hopelijk de komende jaren goed gaan maken. Voor welgeteld $45 (zo'n 30 euro) liep ik met 2 nieuwe levi's jeans onder mijn arm naar buiten. Nu eindelijk 1 staat verder te zijn (Arizona) is hier ook heel merkbaar het verschil in benzineprijs te merken, welke nu al 70 dollarcent per gallon goedkoper is geworden. Californië is nu eenmaal een staat waar ze gek zijn op belastingen. Voor de Nissan scheelt het heel toepasselijk weer een slok op een borrel. Kan dus nog meer gas geven voor hetzelfde geld. Hoe het ook zij, je riem schiet er als een slang vandoor en je broek zit binnen no-time op je hielen. Van plezier in dit geval.

Vlakbij Tucson ligt het Pima Air Museum, een opslagplaats van met name oude militaire vliegtuigen en straaljagers op zo'n 80 hectare. Ten noorden daarvan ligt de "Boneyard", daarvoor was ik te laat om nog een tour te kunnen doen. Maar goed, met dik 40 graden op een zandvlakte tussen wat vliegtuigen heen lopen hou ik toch niet lang vol. En de kassière van de giftshop maar volhouden dat het alweer aan het afkoelen was. Ik vond het wel gezegend met een 45 minuten durende rondleiding door mezelf op dit terrein. Maar wel hele indrukwekkende toestellen staan er hier; van sommige ga je je afvragen welke diersoort ze hebben proberen na te bootsen. Ik zag in ieder geval een vliegende walvis. Een selectie van de creaties is hier te vinden.

Nog even over Phoenix: dit is wel een oersaai uitgestorven hut. Even een uurtje of wat bij een plaatselijke starbucks rondgehangen om te kijken waar er allemaal gaande is. Werkelijk helemaal niets. Tsja, en dan raak je al snel uitgepraat. Het wordt geen return-wedstrijd wat mij betreft. Maar toch nog even wat foto's van o.a. het centrum bewaard, die kun je hier bekijken. Al was het alleen al maar voor de muziek die leuk aansluit bij Phoenix.

       Muziek: Steve Miller Band - Keep on rockin' me baby (Phoenix / Amado)

Status Quo - You're in the army now (Pima Air Museum)

Tombstone AZ

Tombstone

Sterrenbeurs

Kijk je wel eens om als je toevallig langs of tegen een bekende persoonlijkheid aanloopt? Zolang je je nek maar niet verrekt en zeker niet voor ééntje waar je televisie praktisch zelf al van kanaal zou wisselen. Ik noem geen namen maar ik zou wel even los kunnen branden op dit vlak.

Hier in Tombstone loop je als het ware tussen de sterren - degenen die de "gun-fight" shows verzorgen - terwijl je dat nog niet in de gaten kunt hebben zolang je nog geen voorstelling hebt gezien. Je hebt 2 serieuze (O.K. Corral, Six Gun City) en 1 comedy (Helldorado). Vooral die laatste is erg komisch en zeker aan te raden mocht je eens in de buurt zijn. Tombstone is een heus westerndorp, met heel veel leuke snuisterij-winkeltjes en leuke saloons. En dat is juist de plek waar het leuk is om rond te hangen, vanmiddag in Big "Nose" Kate's Saloon was het een komen en gaan van sterren uit de O.K. Corral selectie. Eéntje ging er door voor de kater van de volgende dag, en die werd ook vriendlijk uit de saloon verwijderd (klik hier). Het is allemaal heel compact maar heeft een heel leuke sfeer om te zijn. Een sfeer die teruggaat naar vroeger tijden, de tijden dat je nog onbezorgd je achterdeur open kon laten staan. Het hoeft niet allemaal groots te zijn om het toch een leuke tijd te hebben, net zoals je niet per sé een heel bataljon vrienden op moet trommelen voor een leuk avondje uit.

Het is het leukst om hier in het dorp te verblijven, en net zoals vanmiddag even eens lekker aan de Budweiser te hangen. En ja, "for the love of god" nog een zogenaamde 'Stampede'burger naar binnen gewerkt. Het motel waar ik nu verblijf is de Trail Rider's Inn, gerund door 2 Britten. Ik was gisteren natuurlijk weer pislink dat het internet het hier niet deed (ik kon wel een bliksemschicht het motel in 2-en klievend wensen) maar de warmte en gezelligheid van deze mensen maakt alles goed. Misschien komt de warmte ook een beetje van de drank, gisteren zag ik ze al in Ringo's bar de film "The Hangover" naspelen. Vanavond samen met ze nog even een biertje gedronken en lekker geouwehoerd, zo kan het natuurlijk ook. Verder is het een warm nest op een leuke locatie hier in Tombstone. The Town too tough to die.

Je kunt hier even in het dorp kijken hoe het een en ander eruit ziet. Ik kom hier geheid nog een keer terug als het aan mij ligt. Als bonus nog even een leuk stukje comedy-shooting uit Helldorado.

 

       Muziek: Bon Jovi - Wanted Dead or Alive

Auto van Kate Pearson

Bisbee - Las Cruces

Tante Tilly's Kunstkruimels

Laten we weer eens even een klassieker van onder het stof vandaan halen. Toen onze generatie jong was kan hij je niet zijn ontgaan, de knotsgekke avonturen van.... juist! De Familie Knots! Uit deze casting belichten we de Amerikaanse versie van Tante Tilly - genaamd Kate Pearson. Vergeleken bij Kate is Tante Tilly een kind die net leert een kleurentekening in te kleuren. Het is maar even om het verschil qua artistiek niveau aan te geven.

Een tijdje terug kwam ik per toeval op het spoor van "Art Card World", een verzameling van auto's welke door verschillende kunstenaars  en kunstenaressen een nieuwe identiteit worden gegeven. Er staan er een aantal op locatie in Douglas (tegen de Mexicaanse grens), de anderen zijn "on the road" bij hun eigenaren. Het is geen echt museum met openingstijden, dus moest dit op afspraak geregeld worden. Kate is een ware kunstenares en ik mocht - no way - naar Art Card World toe voordat ik haar "Rocking Art home" had gezien. Haar huis in het leuke kleine plaatsje Bisbee is compleet dicht getattoëerd met foto's, postkaarten en weet ik veel wat allemaal nog meer. Grappig was ook wel iets specifieks zoals Salvation Mountain (van 23 september) ook hier als schilderij terug te vinden. Hobby's hebben we allemaal wel maar hier slaat ze toch een beetje door. Op een leuke en opvallende manier dan.

De auto hierboven is haar dagelijkse boodschappen auto zeg maar, de andere aan de rechterkant is haar creatie die in het museum staat. Verder zijn er o.a. de Carthedral (een auto in de vorm van een kathedraal), de Coltmobile met 1045 paardekrachten!!! Op het dak dan hè. Afijn kijk zelf hier maar even. De foto's zijn helaas wel wat aan de donkere kant om de verlichting vrij minimaal was - maar de auto's zijn goed te zien verder en ik vermoed dat hier en daar wel een wenkbrauw gefronsd wordt.

 

    Muziek: Toby Keith - American Ride

Road runner

White Sands - Junction

Meneer Zaagmans

Na 11 dagen toeren moet ik zeggen dat de tijd nu niet helemaal aan me voorbijvliegt. De enige tijd die me harder voorbijstreeft de afgelopen 2 dagen zijn 2 tijdzones. Terugkijkend op de afgelopen dagen is er naar mijn idee ontzettend veel gezien en beleefd, en nu nog een keer 11 dagen voor de boeg. Ik zeg ik ben klaar voor de 2e helft, de trainer hoeft me absoluut niet te wisselen.

Iets wat hier in het zuiden van Amerika erg aanwezig is, is de grenspolitie. Het is namelijk zo dat zij ook hun grenzen verleggen, je hoeft niet per sé daadwerkelijk een grens over de steken (tussen 2 staten of bijvoorbeeld naar Mexico) om aan een bakkie thee met ze te kunnen. Vanochtend bij de "grenscontrole" richting White Sands dacht een grensbeambte (die rond zijn middelwerk topzwaar liep vanwege dat mooie uniform wat ie mag dragen) dat ik helemaal al mijn knikkers had verloren of zo. Eerst me uitmaken voor een Duitser en dan vragen of ik mijn voornaam nog weet. Wat een eikel. Ik vraag me af hoe deze Jose Jalapeňo zelf de grens is overgestoken. Ik zou hem terugflikkeren - heel ver over de grens - naar Mexico als ik de Amerikaanse overheid was.

De White Sands is een heel compact park in de buurt van het plaatsje Alamogordo in New Mexico. Voor een paar dollar kun je het terrein op rijden (in totaal kun je iets van in totaal 15 mijl een rondje maken). Het zand is echt nagenoeg wit en een mooie verschijning in contrast met de bergen op de achtergrond. De wegen op het park zijn ook helemaal gezandstraald zeg maar, het gevoel zou je een beetje kunnen bekruipen alsof je over een bevroren meer rijdt. Hier en daar zie je wat mensen van een helling afglijen met een slee, en ik heb begrepen dat "snow"boarden hier ook zou moeten kunnen. Zeker de moeite waard om gezien te hebben. Inzage van foto's kun je hier vinden.

Verder was het even een dagje van gas erop vandaag. Voor de statistiek: vandaag heb ik 750 mijl gereden, terwijl gewoon op het gemakje op de staan, te ontbijten, me een ongeluk zoeken naar die pokke-roadrunner (foto hierboven), even een park te bezoeken en als bonus nog een keer een uur vooruit in de tijd. En dan nog tijd over om nog even wat het internet op te slingeren. Het kan allemaal in dit land. Voor het eerst kom ik een snelweg tegen waar je 80 mijl mag (bijna 130 km p/u) en aangezien er op de route richting San Antonio voor morgen toch weinig te zien valt, kan je net zo goed nog maar even doorkachelen. Wel als een vorst hier in een luxe kamer bij een Days Inn in Junction (dat ligt in Texas), tegen alle verwachtingen in eigenlijk. Zie hier het fotomateriaal. Je moet die vliegen maar een beetje wegdenken van mijn voorruit, dat vergeet ik steeds weer als ik heb getankt. Maar goed.

   Muziek: Belinda Carlisle - Circle in the Sand (White Sands)

Love and Theft - Runaway

Rivercenter mall

San Antonio

Kauwgom dialect

Je hoort meestal wel als je iemand spreekt uit welke streek deze gezindt is. Er wordt nog wel eens gekscherend gedaan over bepaalde dialecten in ons land, daarom zeg ik: verloochen je eigen afkomst nooit, eenieder die commentaar heeft, bezorgd zichzelf vanzelf vroegtijdig grijze haren of als het meezit haar wat leuk uitgevallen is.

Hier naarmate mijn trip meer oostelijker door de staat Texas heen gaat, begint de "knauwende" manier van praten steeds meer op te vallen. Alsof ze een volledig pakje bubble-gum (je weet wel, van die roze van vroeger) naar binnen stouwen alvorens ook maar één woord met iemand te wisselen. En ik denk dat er ook best wel wat van waar is. Op straat hier in het centrum van San Antonio zag ik lui van de Gum-Busters aan de gang om kauwgom van de stoep af te frezen. Succes met 40 graden en de luchtvochtigheid van een natte dweil.

San Antonio heeft een leuk ogend centrum, ik zie hier wat gelijkenis terug uit Philadelphia; ook hier staan keurig alle bezienswaardigheden met gekleurde borden aangeduid. Er lopen van de plaatselijke VVV zeg maar mensen rond om je te helpen mocht je alsnog wat behoefte hebben aan informatie. Sfeer is vriendelijk, en voor de dames: shop till you drop hier in de Rivercenter Mall (zie foto hierboven). Achter het gebouw kun je met een bootje mee over de rivier van San Antonio, het heeft wat weg van een vaart door de grachten van Utrecht. Heel veel restaurantjes en zwaaiende mensen langs de kant van het water. Foto's daarvan kun je hier vinden overgens. Verder heb je nog de Alamo, maar die heb ik maar laten zitten voor wat het is.  Werd me wat te heet onder de zon. Om er vervolgens bij het motel achter te komen dat het zwembad dicht is. Jippie.

Dan als laatste wil ik nog eventjes een stukje van de Amerikaanse keuken belichten. Een tijdje terug werd me wat ingefluisterd over de "FuddRuckers". Een lichtelijk onpasselijk gevoel overviel me, maar ik heb we laten wijsmaken dat het gewoon een hamburgertent is. En het klopt nog ook. En niet zo maar één. Ik heb vanavond even de spreekwoordelijke proef op de som genomen, het concept is grappig met een eigen bakkerij en slagerij in huis. Het brood is echt kakelvers en het vlees loeiend lekker. Heb vandaag eens goed gezondigd, maar daar tegenover ook ruim 15 kilometer te voet afgelegd in deze hitte. Je moet het verdiend hebben zeg ik altijd maar, anders had ik mezelf voor straf wel naar de Subway gestuurd. Dat sturen doe ik samen met mijn maatje Steve "Dangerous", ook al vind ik dat hij nog al kan overdrijven. Kijk hier maar even wat ik bedoel.

   Muziek: The Eagles - Take it easy

Treintje Old Town

Houston - Old Town spring

Hyperactieve ja-knikker

Wie dicht bij het vuur zit, warmt zich het best. Dat moet George W. Bush ook gedacht hebben om in zijn vaders voetsporen te treden, en de gifbeker van zijn 8-jarig presidentsschap helemaal tot op de bodem leeg te drinken. Noem dan gelijk nog even wat straten naar jezelf, en doe eens gek we gooien de Bush Intercontinental Airport er meteen ook maar bij in. Ze zeggen hier nog wel eens gekscherend "The only Bush I trust, is my own".

De trend van de dalende benzineprijs is staat voor staat, van west naar oost nog steeds goed te merken. Vandaag een nieuw dieptepunt (qua prijs dan): voor $2.20 per gallon kun je je heilige koe een refill geven. Dat is omgerekend grofweg 40 eurocentjes per liter. Ik denk dat ik morgen nog even een rondje op de binnenring van Houston ga doen (zo'n 40 mijl) om dit te vieren. Er zijn momenten dat je op de binnenring op een 7-baans weg rijdt (zie rechts) met in het midden nog een paar aparte banen voor een tolweg geloof ik. We zitten hier midden op een olie-ader en dat is goed te merken ook. De olieboeren hier moeten maar wat hard pompen om de boel hier in beweging te houden. Meer dan op andere plaatsen denderen de pick-up trucks je voorbij (die zelf eerder het geluid maken van wat bij ons een vrachtwagen moet voorstellen), heel de stad is volgestort met beton - zowel op de grond als in de lucht - in de stad wordt je gps er werkelijk waar gek van. Houston heeft best een indrukwekkende skyline, vooral 's avonds is dat een mooi zicht vanaf de snelweg. Zal morgen voor wat leuke shots zorgen vanuit de stad als vanuit Memorial park.

De stad ontvluchtend, is het in deze conterijen leuk om even naar Old Town Spring te gaan. Dit is een leuk ogend gedeelte van het dorpje Spring (25 mijl ten noorden van Houston) met heel veel kleine winkeltjes waar ze vooral sierraden, kleding, tassen en porseleinen hebbedingetjes verkopen.  Ik kon mijn eigen verzameling niet bepaald aanvullen hier, maar er zijn nog kansen genoeg de komende dagen. Maar mijn bezoek was niet voor niets, want ze waren er weer vers in de aanbieding: de Corn-dogs en de Deep fried Twinkies. Voor degenen die niet weten wat dit is, hier wat onderricht in deze: een Corn-dog is een knakworst op een stokkie, gedipt in een soort beslag en dan gefrituurd. Een Deep fried Twinkie is ongeveer hetzelfde maar dan bestaat de kern van deze snack uit een soort cake. De foto rechtsboven is een Corn-dog trouwens.

Foto's van vandaag zijn trouwens hier opgeboord.

 

   Muziek: Billy Currington - That's how Country boys roll

Houston skyline

Houston - Breaux Bridge

Onder de sterren

Wat je niet verwacht, kun je verwachten. Als je al weet wat je kunt verwachten, dan hoef je niets meer te verwachten want dan weet je het al. Maar dat is logisch. Nou Johan, zuig hier maar een puntje aan.

Een dag als vandaag werd eigenlijk vanzelf als een achtbaan ingevuld die werkelijk alle kanten op ging. Nu hou ik sowiezo al niet van achtbanen, dus ik zocht een stukje stabiliteit om deze stuiterende seismograaf in rechte lijnen te krijgen. Stabiliteit die pas bij mijn aankomst hier in Breaux Bridge (Louisiana) een kaarsrechte lijn trok zonder lineaal.

Als je naar downtown Houston rijdt is het een goed idee om dit te doen via de Memorial Highway. Langs deze weg zijn diverse inhammen waar je even kunt parkeren en de skyline goed kunt zien. Na een spelletje verstoppertje te hebben gespeeld met de lokale Starbucks hier is er in Houston wat mij betreft weinig te beleven. Ze hebben overigens wel een strak tunnelsysteem die de hoofdgebouwen hier onderling met elkaar verbindt. Verder afzakkend naar uit zuiden richting Galveston is een leuke (en ook weer een brede 4 a 5 baans) route om te rijden, het doet op een gegeven moment een beetje Florida-Keys achtig aan met een paar flinke bruggen.

Vanuit Galveston kun je een ferry nemen richting Port Arthur, een overtocht van ca. 10 minuten van Galveston naar Port Bolivar. Heel erg gaaf is om vanaf de boot de dolfijnen mee te zien zwemmen naast de boot. Van daaruit rij je door een stuk eigenlijk half verwoest landschap, met vervallen huizen en hier en daar wat trailers. Wel zijn ze hier aan het herbouwen, en de huizen staan op stelten zeg maar. Letterlijk. In de foto's zal dit vanzelf duidelijk worden, maar als je hier doorheen rijdt vraag je je af hoe mensen hier kunnen en/of willen wonen. Droeve ellende wat Katrina ook hier heeft aangericht.

Alle belevingen van de afgelopen dagen en de voorbereidingen die daaraan voorafgingen, maken me hier en daar een beetje vergeetachtig. Ik had eigenlijk geen verwachting meer bij aankomst hier in Breaux Bridge (Bayou Cabins), terwijl ik die wel had moeten hebben en dus ook had moeten weten wat ik kon verwachten. Hoewel, natuurlijk niet voor de volle 100% natuurlijk. Maar ik werd vanavond door niemand minder ontvangen dan Rocky Sonnier (en kreeg vrijwel meteen een koude Budweiser in mijn handen gedrukt). Hij wordt ook wel "The King of Cracklin'" genoemd. Zo'n 3 jaar geleden was er een aflevering op Discovery Channel van het programma Dirty Jobs (presentator Mike Rowe). Hij is naar aanleiding hiervan in Amerika alleen al heel bekend mee geworden, en ik waan me nu toch wel een beetje onder de sterren. Letterlijk en figuurlijk. Ze maken hier de befaamde "Boudin" en "Cracklin'", en ik was meer dan welkom om morgenochtend een kijkje in de keuken te komen nemen, en misschien kan ik nog even meehelpen. En dat had ik nu weer niet verwacht. 

Over verwachtingen gesproken: hier schep ik de verwachting van inzage van de foto's van vandaag.

 

   Muziek: Bruce Hornsby - That's just the way it is

Bayou cabins

Breaux Bridge - New Orleans

Cajun kaviaar

In de afgelopen weken is de temperatuur alsmede de luchtvochtigheid goed opgelopen. De streek van de Cajuns - die nu bereikt is - brand je jezelf aan heel iets anders (en misschien ook je tong aan de tabasco). Het is de menselijke warmte van het welkom zijn. Ik zeg minimaal 120 graden Fahrenheit.

Op de één of andere manier hangt er hier iets de lucht wat mensen er toe aanzet een zeer vriendelijke houding te hebben naar mensen zoals mij die hun streek komen bezoeken. Vanmiddag heeft er iemand een kwartier lang souvenirs die ik wilde opsturen naar Nederland zitten inpakken in een doos met driekwart kilometer ducktape eromheen, om als laatste te melden dat het geheel $170 kostte. Uiteindelijk stuurde hij me met ingepakte doos en al door naar een postkantoor in de buurt die veel goedkoper was, en kreeg ook nog eens een gratis t-shirt mee. Als alle mensen zouden zijn zoals hem en diegenen die ik verder heb gesproken vandaag, was de wereld één orgie van Marshmallows roosteren over wereldwijde kampvuren en songfestivals van het Kumbaya-zingen. Een utopie die we nooit zullen bereiken, maar het is op zich wel een hallucinerend idee om te proberen je dat voor te stellen.

Na het zien van de aflevering van Dirty Jobs een aantal jaren geleden, mocht ik me de kans niet laten ontgaan om aan de andere kant van de beeldbuis te gaan zitten en live te zien hoe Cracklin' gemaakt wordt. Om 05:55 vanochtend met natte haartjes aan de zijde van Neil Champagne kon ik meekijken hoe deze specialiteit wordt gemaakt. Het productieproces is sinds die aflevering ietwat vereenvoudigd; voorheen werd bevroren varkensspek op schijven gezaagd en direct gekookt in een drum vol kokende olie. Het vlees komt nu vooraf al op maat binnen en hoeft alleen nog maar bereid te worden. Grofweg wordt de Cracklin' anderhalf uur gekookt. Daarna worden ze eruit gehaald, en in de laatste drum op een temperatuur van ca 450 graden Fahrenheit nog enkele minuten afgebakken. Daarna gaat er nog zout en de zogenaamde 'Bayou Heat' overheen. De naam Cracklin' heeft zijn naam (naast Cajun-kaviaar) te danken aan het open-poppen van de bubbeltjes die op het vel van het spek zitten. Als je hier verblijft ontkom je er niet aan ze te eten - ze zitten nog net niet je ontbijt. De "Boudin" wel, dat is een soort braadworst met een heerlijke kruidige vleesmix erin. Op youtube kun je Rocky Sonnier zien met Mike Rowe hoe ze deze maken, klik hier voor het flimpje.

Een fotoserie van de Bayou Cabins is hier te vinden. En serieus: ben je ooit in Louisiana in de buurt van Breaux Bridge, blijf zeker eens overnachten in 1 van de cabins van Rocky en Lisa Sonnier. Het is weer eens wat anders dan een Super 8 of een Travelodge motel, maar bovenalles is de gastvrijheid hier ten top. Ik kom hier geheid terug in ieder geval. Als toegift nog een paar kleine videopnamen, Bayou Heat en Fat is Money.

   Muziek: Eddy Raven - A Little Crazy

Slapende bouwvakker in aanhanger

New Orleans - Pensacola

Bob de bouwvakker

Fotograferen kan beste een leuke hobby zijn. Nu beoefen ik het nog op zijn hou-zijn-touwtjes, het grappige is dat wanneer je later een foto goed bekijkt op verschillende details deze als 1 samen kunnen smelten. Ik wou het eigenlijk helemaal niet over de Bob de Bouwvakker hier hebben, ik had eigenlijk wel wat beters te doen vandaag. Maar dit is wel zo'n unieke éénmalige en toevallige toeristenattractie dat ik speciaal wel even van de snelweg af moest om te wachten tot deze truck weer voorbijkwam. Bob lag "lekker" te slapen in de pick-up, rijk zal ie er wel niet van worden.

Maar genoeg over onze Bertus Steigerpijp. Alhoewel..... best wel eens kans dat ie een klusje in New Orleans heeft gedaan. En ik denk dat ie de vroege dienst heeft gehad. Er staat een koelkast op de trailer dus het laat zich vanzelf raden wat daarin heeft gezeten. Bouwvakker begint met de B van Bier, en als je ergens geen tekort aan hebt in deze stad, dan is het wel alcohol. Overal in de straten stonden vanochtend opleggers Budweiser, klaar om uitgeladen te worden. Verder zijn er onwijs veel t-shirt zaakjes, en is de pinautomaat-dichtheid erg opvallend - in bijna elke schuur kun je wel geld opnemen. New Orleans is rond French Quarter en Bourbon Street leuk om rond te lopen, met de bekende in Franse stijl gebouwde huizen en typische balkons. Verder heb je Canal Street, dat is voornamelijk een winkelstraat met op het eind de Riverwalk, een apart winkel/souvenir-centrum waar je o.a. boot- en moerastochten kunt doen. Ik heb het geheel alleen in de ochtend en vroege middag bekeken, maar het leukt vast wel op naarmate het later wordt in dit district. Mijn tijd was hiervoor wat tekort, pragmatisch schuiven we het maar even door naar volgende week.

Verder had ik vandaag nog een geval van de "Gouden wissel van Dick Advocaat". Ik weet niet meer om welke wedstrijd het toen ging en wie hij wisselde, maar dat was niet best in ieder geval. Mijn Nissan had er genoeg van en besloot demonstratief in onderhouds-staking te gaan. Dus moest er een andere huurauto komen, dat is nu een klein SUV-je (Chevrolet Equinox). Op zich wel aardig, maar het mist toch wel behoorlijk wat luxe t.o.v. de Nissan en niet te vergeten: Danoontje powerrrrrrrrrr. Mijn god die bak is niet vooruit te branden. Als ik nu ergens in moet voegen of tussen wil is het meer van "god zegene de greep". Maar goed aan de andere kant rij ik tenminste niet veel te hard met dat kraam. Komt best goed tot aan Key West, die paar meter die redt ie wel.

En dan nog wat foto's van vandaag.... kijkt u allen hier.

 

   Muziek: Josh Thompson - Beer on the Table

Racebaan Lake City

Panama City - Lake City

You're from Yonder

Tenzij je goed toneel kunt spelen, val je al snel door de mand in het dagelijks leven hier. Het valt niet mee om te voorkomen dat mensen merken wanneer je niet uit de States komt (vanwege je accent of nog erger, het vermoeden dat je een Duitser bent). Kan net zo goed een grote witte pet en een grote Nana-Mouskouri zonnebril (ook wel schuifpui genoemd) opzetten, korte broek veel te ver boven de knieën en van die witte sokken die je extra hoog kunt optrekken om het tekort aan korte broek te compenseren. En als het kan graag spierwitte benen. Ja inderdaad, ik ben toerist hier.

De tussenstop in Lake City hier vanavond was niet toevallig; de invulling hiervan lichtelijk wel. Ik had in gedachten een soortement van "Destructie"-race bij te gaan wonen, alleen was de informatie die ik had verouderd en ergo de racebaan hiervoor al tijden gesloten. Voordat deze avond destructief gedesillusioneerd zou verlopen, deed mijn aura de rest in een nabijgelegen tankstation. Voor dat je het weet wordt je door 2 alleraardigste "Southerns" ge-escorteerd naar een stockcar-race in de buurt. Niet mijn insteek maar zeker geen verkeerd verlopen avond. Het is kijken naar rondscheurende auto's met een tribune vol Rednecks. Bij Rednecks komen bij menigeen wat stereotype beelden naar boven - maar als ik zou mogen kiezen tussen een Yank of een Redneck: doe mij die laatste maar. Overwegend zeer vriendelijk en die schoen past mij het best. Overigens, "Yonder" betekent zoiets als "daar". Of je nu 2 straten verderop woont of je komt van de andere kant van de oceaan, je komt voor hun gewoon van "Yonder". Foto's van de race vanavond kun je hier vinden. Ik heb ook nog wat bewegend materiaal, nummer één van een stukje race, nummer twee is een opwarmrondje maar let op de pace-car, die is echt heel toepasselijk vind ik.

Een ritje vanuit Pensacola naar Panama City wordt vooral gedomineerd door de aanwezigheid van winkels en restaurantjes (meestal fastfood uiteraard). De meest aanwezige in die laatste klasse is de Waffle House, die het soms presteren 2 zaken te hebben op nog geen 2 kilometer afstand van elkaar. Maar goed. Als we het over kustplaatsen op die route hebben, is Destin een hele aardige. Het heeft een behoorlijk lange doorgaande weg met allerlei attracties, mooie hotels zo te zien en een strak winkelcentrum. Van Panama City had ik wat meer "joie-de-vivre" verwacht, naar mijn idee werd deze toch wat ondergesneeuwd door Destin. Maar goed, ieder zijn smaak. Naarmate alles meer op elkaar zou gaan lijken, dan wordt het steeds lastiger het onderscheid te maken. Foto's van de rit van vandaag zijn hier te vinden.

   Muziek: ZZ Top - Low Rider (Stock Car race)

Chris Rea - On the beach (Panama City)

Volgende 
Daytona Pig Stand

Daytona Beach - Orlando

Brits speelkwartier

Het was vandaag weer zo'n dag met een hoge graad van klefheid, zeg maar een dreinageslag van al het vocht wat in je lichaam zit.

Tussen alles door hing er wat in de lucht.... en als ik het niet dacht: ik rook het al! De damp van lauw bier zonder schuim, de geur van spek met eieren en de onbegrijpelijke mix van thee met koffiemelk. Gelukkig begint de Starbucks niet aan dat soort onzin, zij houden zich wijs bij hun core business - koffie.

Jawel, ook in Orlando zijn ze geland, onze westerburen. Lijkbleek en met Ali-G accent over straat slenterend naar de Fish 'n Chips zaak hier om de hoek of naar de Irish pub. Niks mis mee overigens hoor, maar hun aandeel valt hier zeker op. Orlando kun je, lopend langs de International Drive, best wel een grote speeltuin noemen. De grootste noemers zijn natuurlijk Universal Studio's, Sea World, Disney World en Wet 'n Wild. Verder heb je ook het verzonken huis van "Ripley's believe it or not" en het huis wat letterlijk op zijn dak staat (Wonderworks). Verder is het - uiteraard - overbevolkt aan giftshops, eettenten en winkels waarvan er een aantal 24 uur per dag open zijn. En zo hoort het ook.

De foto hierboven was nog een oude bekende uit 2007 - de Daytona Pig Stand, "Home of the Pork Chopper". Dat ze hier flink aan het grillen zijn, dat is van buitenaf al duidelijk (kijk maar even hier). Echter is hier niets Daytona's aan, deze hut staat in Ormond Beach. Deze plek zit tjokvol met bikers uit de B.A.D.D.-chapter (Bikers Against Drunk Drivers), hier is ook een grote Harley Davidsondealer te vinden. Veel typische lui met bandana's en bijna iedereen heeft wel zichtbaar een tattoo. Genoeg ruimte voor Henk Schiffmacher om hier nog wat bij te spijkeren, er is nog genoeg vel over. Mooi is wel hoe de bikers hier vooral in de regio te vinden zijn en rondrijden, handjes in de lucht (aan het chopper-stuur dan) en beentjes wijd. Het liefst in t-shirt en spijkerbroek - en als het echt moet een bandana op in plaats van een helm voor iets wat van bescherming moet voorstellen. Anders lijk je natuurlijk niet cool. Waar je zeker niet cool mee lijkt, is met een t-shirt met de tekst "IF YOU CAN READ THIS, THE BITCH FELL OFF". Dat is zóóóóó 2008. De volgende fotoserie is wel 2009.

   Muziek: Steppenwolf - Born to be Wild

Ripley's believe it or not

Orlando

Droge inkt

Als een DJ die even uitgeluld is, als een timmerman die door zijn voorraad spijkers heen is. Dan maar lijmen, zou je zeggen. Geen bericht, goed bericht is geen optie. Ondanks dat de digitale inkt wat aan de droge kant begint te worden, probeer ik er toch nog wat licht verteerbaar leesvoer van te maken.

Het feit dat de vermoeidheid een beetje in de benen gaat zitten en dat de laatste dagen niet zo gek veel spannends op de agenda stond, maken het schrijven ietwat uitdagender - maar zeker niet minder leuk. Hier aan de kust veranderd het zand aan het strand niet. Ik zou op zich een leuk moppie kunnen maken over een paar korrels, maar niet over een hele berg die zelfs Moses niet zou weten te splijten. De weersverwachting voor de zandhopen blijft voor morgen nagenoeg onveranderd; met als laatste nog een paar welverdiende dagen in Key West ter afsluiting van deze editie. Niet voor de rust wat mij betreft, stilzitten tijdens een vakantie is niet echt mijn ding.

In Orlando zijn er in de categorie "vreemde verschijningen" er nog wel een paar die in deze toon vallen: Ripley's Believe it or not (foto boven) en Wonderworks (zie foto rechts). De eerste heb ik bezocht vanochtend, en is op zich één wist-jij-dat auditorium met een aantal onderdelen die je aardig uit balans weten te halen. Het tentoongestelde is eigenlijk een beetje een schuifknop tussen grappig en barbaars. Het gebouw zelf is ook een opzienbarende verschijning langs de weg (International Drive), ietwat verderop staat - of hoe moet je dit noemen - het Wonderworks gebeuren. Foto's van in Ripley's Believe it or Not zijn hier te vinden. En ook nog een stukje filmmateriaal.

St. Petersburg is voor mensen die wat centen te makken hebben een prima stek om je vakantiehuisje aan de kust te hebben. In de stad zelf kun je een kanon afschieten, daar moet je ook niet gaan hangen. Hooguit voor een Starbucks. Vanaf de kanten vanuit Orlando - Tampa wordt deze omgeving al wat Key West achtig, met lage bruggen over het water. Mijn gedachten dwalen op zulke momenten al zo'n 400 mijl zuidelijker weg, naar het stukje bounty-eiland met daar tegenover de gringo's uit Cuba. Hofleverancier van voormalig president William Jefferson Clinton. Ik zou in herhaling vallen als ik hier zou vermelden waarin hier gedeald werd, dat moge zo onderhand wel duidelijk zijn.

   Muziek: The Monkeys - I'm a Believer

Alligator farm

Homestead

Super-Toll

Wat zegt een Duitser die mosselen probeert te eten? Precies! AUFMACHEN!!! Alsof een walm van bier om me heen zou dampen, zo werd ik omsingeld door een zwerm Duitsers bij de Alligator Farm in Homestead (Everglades). Ze vonden het allemaal Super-Toll, net zoals op de Zeeuwse stranden elk jaar. Ich fahre jedes jahr nach mein Haus am See, und habe dort ein Privat-Parkplatz für mein BMW. Er is iets van een liedje van geloof ik.

In Florida hebben ze er ook een aardig handje van Super-Toll, maar dan in ze zin van daadwerkelijk tol betalen. Het gaat helemaal nergens over (tussen $0.50 cent en $2,50 dollar), op zich prima. Waar het hier wel om gaat, is dat ik op 1 rit vandaag 6x tol moest betalen. Dan weer 50 cent, dan weer een dollar. Ben je weer op gang (en dat duurt nu even met mijn Chevy El Slomotico) kun je alweer vaart minderen voor de volgende tolpoort. En bleef het daar maar bij. Dick Advocaat had vlak voor het eindsignaal nog een kleine verrassing voor me, en dat was een half lekke band linksachter. Er bleek een aardige jetser van een spijker in te zitten, bij de eerstvolgende verhuurlocatie van National (in Cape Coral) mocht ik daar weer even een half uurtje op de bank zitten. Wel een tegenprestatie van de auto door de wasstraat en het gratis aftoppen van mijn benzinetank, dat was toch wel weer service. Zeker als er nog maar voor een kwart tank in zit. Doen ze goed.

De Alligator Farm is een heel klein apart parkje, net buiten de Everglades National Park. In 2007 ben ik hier eerder geweest, had toen de krokodillen-act gemist dus die moest ik even inhalen (kijk hier voor een flimpje). Wel dezelfde gezichten van temmers die hier werken, en ook nog steeds dezelfde grappenmaker op de Airboat. Als je hier bent, zeker de toer doen met deze laatste. Je kunt ze in een alles-in-1-bundel bestellen met airboat-slangenshow-krokoshow.  Het is allemaal niet bijster spannend, maar je bent er weer een paar uurtjes mee zoet en dat kan net weer een leuke invulling van de middag zijn (klik hier voor de foto's). De stranden langs Venice en Naples heb ik links laten liggen, ik haat zand in mijn schoenen.

Als laatste wilde ik nog even het fenomeen "Wal-Mart greeters" met jullie behandelen. Een "Wal Mart greeter" is iemand die bij een in- en uitgang van een Wal Mart staat om klanten te verwelkomen of uit te wuiven. Zelfs als je alleen maar binnen gaat voor alleen maar een sanitaire stop. Meestal zijn dit medewerkers van zeker boven de 50 die niet meer in te delen zijn op een andere afdeling. In de supercenter Wal Mart hier in Homestead hadden ze wat vakantiekrachten neergezet of zo leek het wel, die zou je bijna nog moeten betalen om er uberhaupt maar een lach van af te laten krijgen. Om ze te ook te laten praten leek wel dubbeltarief. De jeugd van tegenwoordig.....

   Muziek: Kenny Chesney - When the sun goes down

Boei Key west

Key West

Zelfde vaarwater

Nu voor de eerste keer een grote reis ondernomen te hebben aan de andere kant van de oceaan, moet ik zeggen dat dit mijn horizon behoorlijk heeft verbreed. Op mezelf, maar zeker niet alleen. Waar ik ook niet alleen in ben (en dus ook niet uniek) is dat er meerdere mensen zoals mij zijn die dit ook doen. Toevalligerwijs vond ik aansluiting bij een andere Nederlander uit het Brabantse Diessen, wat volgens oud-Brabants gebruik is beklonken met meerdere Budweisers en cocktails vandaag bij de Hog's Breath Saloon. Volgens de cultuur-filosoof Arie Ribbens duren Brabantse nachten lang; gezien de enorme luchtvochtigheid hier is dit - uit voorzorg - behoorlijk ingekort. Ik had in gedachten om deze laatste dagen eens lekker te ontspannen en goed aan het pils te gaan, en dat gaat zo prima en ook gezellig onderling lukken.

Ook met Key West was het wat mijn persoontje betreft een hernieuwde kennismaking sinds 2007. Key West kun je omschrijven als een heus bounty-eiland, met heel veel leuke cafe'tjes en een soortement van strandbarretjes. Eén van de belangrijkste hot-spots hier is de boei zoals op de foto hierboven, op het meest zuidelijke puntje van dit eiland. Waar je verder ook wil zijn is rond het eind van de middag op Mallory Square, waar veel mensen de zonsondergang willen aanschouwen rond 19:00 (zie foto rechts) en hier zijn ook leuke acts te zien van verschillende straatartiesten. Shoppen kun je het beste doen in Duval street, dat is zo'n beetje wel de meeste bekende straat hier in het centrum. Hemingway heb ik nog niet gezien, dat komt er wellicht morgen nog wel van.

Een heleboel van de muziek die ik de afgelopen dagen heb gebruikt, heb ik veelal opgeduikeld van de lokale radiostations hier. Vaak genoeg zaten er leuke nummers bij die ik evenvaak genoeg toevallig kon inzetten bij de beleving van de dag. Eigenlijk vind ik dat ik wat aan de late kant begonnen ben met reizen, maar de ervaringen die ik heb tot nu toe heb opgedaan zijn me heel dierbaar.  Maar gelukkig, beter laat dan veel te laat. We zetten de stijgende lijn de komende jaren gewoon voort; en op muziek voortbordurend sluit het onderstaande nummer hier wat mij betreft naadloos bij aan.

Luister en geniet vooral van de fotoserie van mijn bezoek aan Key West van vandaag.

 

   Muziek: Tim McGraw - My Next 30 years

Einde Route 1

Key West

Op is op

Het houdt een keertje op. Was het niet de tijd dat me parten speelt, dan is het wel het asfalt wat hier gewoon ophoudt met uitrollen. De foto is hiernaast is het eindpunt (op de kruising tussen Flemingst. en Whitehead) van de US route 1 tussen Key West (Florida) en Fort Kent (Maine). Er is geen foto treffender dan deze welke zonder woorden het verhaal verteld van het eind van een belevenis. Maar ook een start van een nieuw begin, als je je zelf omkeert.

Terugkijkend op de afgelopen 3 weken kan ik zeggen dat het een onwijs mooie ervaring was om een trip als deze solo te bezeilen. Mede door een voorbereiding van zeker een half jaar heeft dit - voor mij - geresulteerd in een vakantie die vrijwel continue uitdagend bleef om elke dag uit te kunnen kijken naar morgen. Het heeft zoveel extra waarde wanneer je voldoende vooronderzoek doet, en net dié hotspots meeneemt waar je anders op een paar mijl afstand straal aan voorbij zou rijden. Wat betreft het rijden zijn afstand ontzettend makkelijk te overbruggen. Op deze route van ca 3500 mijl (5600 km) ben ik op een totaal kilometrage uitgekomen van 5400 mijl (8640 km). En daarbij is de laatste 2 dagen de auto bij het motel blijven staan, wegens meetings in de kroegen in de stad. Vanmiddag had ik iets van een 4 uur durende meeting met een Amerikaan die op cruise was, en zoals zij ook zeggen: Time flies, when you're havin' none. Het is zo makkelijk om in deze plek een gezellige middag te hebben, ook al zou je op je uppie zijn. Er zijn altijd mensen die in zijn voor een babbeltje - zo lang je zelf ook niet de stille willie uithangt.

Al met al heb ik kunnen zien wat ik wilde zien, beleefd wat ik wilde beleven en gekocht wat ik graag wilde hebben. Ik heb gedaan wat ik kon om te genieten van deze vakantie, en om alles te doen zodat ik morgen geen spijt krijg van wat ik gisteren heb nagelaten te doen. De koek is op, het schrijven bij deze in zoverre ook. Mentaal gaat de voorbereiding in op de terugvlucht en terugkeer in de realiteit, rest mij nog een compilatie aan te bieden van wat voor mij betreft de mooiste kiekjes zijn van de afgelopen 3 weken. Deze kun je hier bekijken.

 

   Muziek: Nickleback - If today was your last day

Deze website is een product van een hobby geworden passie. Hier kan je terecht als je op zoek bent naar het echte Amerika - zoals het vaak niet in de reisgidsen te vinden is. De reisverhalen leiden rond paden, ver verborgen van de Interstates. Ik hoop dat je met hetzelfde enthousiasme mijn verhalen leest en foto's bekijkt zoals ik deze heb gepubliceerd.