San Francisco
Of je tot 5 kan tellen
Daar gaan we dan. Aan de startstreep verschijnend om mijn lustrum met Amerika de sporen te gaan geven. Een lustrum om fris aan te beginnen - en daar hoort ook dit stukje zelfgefabriceerde poëzie bij. Waar je bij een bezoekje aan het café 'Het Elfde Gebod' aan de Zeedijk in Amsterdam al niet toe aangezet kan worden. En nee, het ligt absoluut niet aan het aantal geconsumeerde biertjes. De beste poëzie onstaat daar in Aristoteles houding in de sanitaire studeerkamer. Ik wil niet veel zeggen, maar voor een beginnend poëet is dit eerste hersenspinsel een herder van formaat. BLØF-iaans in een begrijpjaar jasje zeg maar. Amsterdammers zelf spreken liever van "Leipe shit, ouwe!"
Dit jaar neem ik jullie ter hand langs de zuidelijke staten van Amerika, te weten Californië, Arizona, New Mexico, Texas, Louisiana, een toefje Mississippi, een vleugje Alabama en Florida. In de komende 3 weken zullen verschillende geijkte toeristenspots de revue passeren, maar ook - en wat eigenlijk ook veel leuker is - de zogenaamde "Offbeat roadside quirks", ofwel een rariteitenkabinet van laten we zeggen niet alledaagse bezienswaardigheden. Soms zijn ze te vinden op de hoek van de straat, soms moet je ergens in een stuk woestijn gaan zoeken. Hoe dan ook, wil je je vakantie op een route van 5500 km interessant maken en houden, zorg er dan altijd voor dat je jezelf vooraf goed informeert. En dat informeren is ook gewoon een leuke bezigheid. Noem het maar de voorpret van je vakantie.
Verder wil ik nog even van de gelegenheid gebruik maken om een statement neer te zetten. Deze luidt als volgt:
"Japanners aan een Amerikaanse grenscontrole verhogen de bloeddruk".
En ik zal uitleggen waarom. Vandaag heb ik aan den lijve ondervonden hoe het is om jezelf op te vreten om je volgende vlucht nog te halen als je achter een kudde Canon-klikkende, mondgekapte, kleine en vooral NIET ENGELSSPREKENDE PRUTSERS in de rij voor de douane staat. Bij praktische elk exemplaar was het raak: er moest weer een tolk bijkomen. En daar gaan we weer, alweer 10 minuten voor niets staan wachten. Maar goed, we zijn er. Weliswaar zonder koffer, maar goed.
Foto's zijn wat magertjes vandaag vanwege het gedoe met bagage kwijt zijn etc. Heb dit jaar eens besloten om de naam van de artiest te noemen van de muziek die ik bij mijn foto-albums gebruik, vandaag hou ik hem maar even fictief. Morgen is er meer materiaal. Tot morgen.
Muziek: Zangeres zonder Raam - Perfekte Stilte