San Francisco, California

Hereniging na 4 jaar

Na 4 jaar heb ik gezellig weer even met Kim en Carl kunnen bijpraten. Komende vrijdag doen we dat nog een keer dunnetjes over. Vandaag wandeling door het centrum gemaakt en wat gegeten langs de pier. Morgen een ritje over de brug richting Napa Valley en dan nog een middagje in de stad. Kim zie ik dan morgenavond weer.

San Francisco, California

Calorieen zijn er om eraf te lopen

Eind vd vakantie, weinig speciale dingen om mee te maken. Vandaag zo'n 30 km gewandeld, van te voren bij Mel's Diner een flink houthakkers ontbijt naar binnen gewerkt. Dan een flinke wandeling gemaakt naar onder andere Twin Peaks. Aan de bar bij Toronada (in de Haight district) een Philli Cheesesteak gehaald waarvoor ik was gewaarschuwd dat het zoveel was en ik het nooit op zou krijgen. De grootste besteld. Resultaat na het eten: nog steeds honger.

San Francisco, California

De ronde van San Francisco is compleet

De ronde van San Francisco is voltooid, en is uitgekomen op circa 7750 mijl, bijna zo'n 12.500 kilometer. Ik ga er van de week nog een stukje mee rijden ten noorden van de stad, en komende zaterdagochtend richting het vliegveld. Het lampje sprong weer aan om olie te verversen; blij dat ik de hele rit met deze auto heb kunnen doen. Vanochtend vanuit het altijd gezellige Fresno eerst naar Sebastopol gereden om wat kunstwerken te bekijken (zie de kraaienbar rechtsboven), dit soort kunstwerken staan allemaal in een specifieke straat daar (Florence Ave). Daarna naar San Francisco gereden, even de Golden Gate bekeken en daarna richting hotel, wat fijn nabij het centrum ligt.

Voor de rest geen (lange) verhalen meer, enkel nog wat meer kiekjes van de kunstwerken die ik heb gezien vandaag.

Fresno, California

Laat de hotdog met het glaasje Ethanol maar zitten

Vandaag de bedoeling om in Bakersfield te belanden als tussenpunt tussen San Diego en San Francisco, maar toch maar wat verder doorgereden. Hadden we dat maar niet gedaan; tenminste niet op openingstijden van verschillende etablissementen voor een avond dis en nattig toekomen. We kwamen terecht in Fresno, Californie, een dorp waar je nog niet eens met een donkere zonnebril op je harsens gezien wilt worden. Het centrum waar we zitten is wat donker en bedenkelijk, wat daklozen en we komen een paar lui tegen die in het donker met een hakbijl in een stuk of iets van hout in aan het slaan zijn. Nou, het is maar maandag maar ik ga mijn avond toch ergens anders invullen.

Aan een barretje belandt, zo'n 400 meter verderop - onverwacht - rondgehangen, wachtend op de live band die ging spelen. Die begonnen ook uiteindelijk maar wel een uur of anderhalf later dan gepland. De sluitingstijden van brouwerijen in het algemeen gaan al snel zo beperkt tot aan de 9-10 uur 's avonds. De bar waar we zaten hadden geen eten, dus net voor 9 uur met wat vertraging door naar de volgende brouwerij die wel eten aanbiedt. Na 9 uur, geen kok meer in zicht. Het was een brouwerij - pizza tent maar dan zonder de pizza ineens.

. Het werd later en later op de avond en het klokje begon boos te kijken op enig moment. Om nu weer nog meer verder uit de richting te lopen gaat ons niet helpen voor iets te eten. We lopen terug, ik denk laten we iets van een paar hotdogs en wat chips doen of zo van een benzine station. Zelfs dat was een onneembare vesting met wat opbrekingen, een volle blaas en weinig zin om nog veel meer om te gaan lopen. De benzine is hier toch al duur vergeleken met andere staten (scheelt bijna 50%) en het litertje benzine of Ethanol wat er in de tank gaat, Ik dacht ik haal een pakje hotdogs, wat ketchup en een paar biertjes, maar zelfs het tankstation ging al eerder dicht dan wat voor wat mij betreft nodig was.

Resultaat is dat ik naar bed moest met een paar stukjes chips, een biertje en een neutje. De benzine is hier toch al duur, laat staan dat er hier Ethanol door de benzine gemengd zit. Ik betaal de volle prijs wel. Maar stop met klagen, het kan altijd ergers. De komende 4 dagen San Francisco, dat is beter.

San Diego, Californie

Alle Kunstkoppen verzamelen!

Ik kan me nog van de laatste keer herinneren toen ik hier was, dat ik me een beetje zorgen maakte over het voortbestaan (of tenminste de staat) waarin Salvation Mountain zich zou gaan bevinden, sinds de maker van dit prachtige levenswerk Leonard Knight uit hogere sferen waakt over deze bekende heuvel in een stukje woestijnlandschap in zuid Californie. Ik moet de foto's er nog bijpakken die ik de laatste keer hebt gemaakt, welke duidelijk schade liet zien aan de berg, maar ik had het idee dat dit ondertussen is aangepakt en vervangen met iets anders, maar wel in de sfeer. Er blijkt een organisatie achter te zitten die waakt over het voortbestaan; ze zorgen ervoor dat er om toerbeurten mensen aanwezig zijn die bezoekers verwelkomen maar ook wijzen op de dingen die niet gewenst zijn, zoals de heuvel oplopen naar boven (wat vroeger van Leonard wel mocht). Er is ook een indoor bouwwerk naast de berg, maar die is niet meer toegankelijk. Voor mij heb ik dit in 2009 alweer voor het eerst gezien, ik hou er mooie herinneringen aan over om Leonard een paar keer ontmoet te hebben en te zien wat voor passie en volharding hij heeft gehad om dit allemaal met minimale middelen voor elkaar te krijgen.

De dame die vanmiddag dienst had om toezicht te houden, attenteerde me op een expositie wat "East Jesus" heet. Ik wist dat er iets noordelijkers van Salvation Mountain een soort van Hippie-dorp ligt, het is eigenlijk een ongelofelijk bende met rommel overal, maar wel met faciliteiten als een "restaurantje", een bibliotheek, gift shops en kunst exposities. "East Jesus" is naast de algemene bende die je treft (oude roestige auto's, bussen, vervallen hutjes, pallets en weet ik veel allemaal nog meer) echt het walhalla van rommel, maar vooral met een kunstzinnige kwinkslag zeg maar. De Volkswagen Kevers die je ziet in een soort van missionaris houding rechtsboven, let op het detail wat er onder de bovenste kever ligt. Het was in ieder geval een geslaagd kunstwerk. Van de bewoner begreep ik dat de kunstwerken op dit terrein wat serieus qua oppervlakte is, geen totale eigen werk is maar een collaboratie van allerlei kunstenaars die deze kant op komen, een paar weken rond blijven hangen en daar hun kunst maken en achterlaten. Het is echt de moeite waard; voor mij was het nieuw en achteraf had ik niet echt de tijd om eens goed op het gemak rond te kijken wat er allemaal in deze hoek te vinden is. Salvation Mountain an sich is een absolute must; maar de hippie wijk verderop is zeker de moeite waard om eens goed rond te kijken. Het zijn allemaal onverharde wegen en een beetje een gevoel van een aparte gemeenschap - en dat is het ook wel - maar wat ik zo meekrijg zijn mensen vriendelijk en nodigen je uit om rond te kijken. Je kunt hier makkelijk een halve dag zoniet langer mee vullen. Echt de moeite waard.

Ik was nog een foto vergeten te maken bij binnenkomst van "Slab City" zoals dit gedeelte wordt genoemd. Staat er een lifter net om de hoek die me ziet stoppen, pakt alvast zijn spullen om bij mij in te stappen. In eerste instantie liet ik weten dat ik alleen maar stopte voor een foto te maken, en hij liet zijn rugzak weer zakken om opnieuw te gaan liften. Uiteindelijk heb ik hem toch meegenomen, hij moest bij een tankstation zijn in het dorp waarvan ik wist dat ie er ook was. Er werd een soort van verhaal afgestoken over de voorraad wiet die op was, het plakken van een viool, dat zijn auto geruineerd was in Slab City, afijn een ritje van een paar mijl was meer dan genoeg om weer ongestoord naar de radio te kunnen luisteren. Aardige kerel voor de rest hoor, ik vind het altijd jammer om mensen zo te moeten zien rondgaan.

Net zolang geleden het was sinds ik voor het eerst bij Salvation Mountain was, in 2009, was ik ook voor het eerst in San Diego. Toen heb ik enkel een bezoek aan de USS Midway gedaan, een wedstrijd van de Padres meegemaakt en wat gegeten en gedronken in de Gaslamp Quarter. Dit keer zat ik in het centrum en heb wat meer gezien; en ik moet zeggen San Diego heeft een leuk en divers straatbeeld met dito architectuur van gebouwen. Sfeer is goed, je zit tegen de Mexicaanse grens aan maar ik tref geen sfeer aan net zoals in Calexico, een grensplaats pal tegen de Mexicaanse grens. Zie de foto van de hekken die daar voor de grens staan, heel erg dicht tegen het eerste beste kantoor of hotel aan de andere kant. Een paar kilometer naar het noorden, El Centro, heb ik weer als compleet anders ervaren. Misschien maar heel kort, een hapje bij de In-N-Out burger daar zie ik een compleet ander volk dan Calexico, dat lijkt voor mij net Mexico qua sfeer en de mensen die daar rondlopen.

Mprgen een ritje naar Bakersfield, als tussenstop tot eindstation San Francisco.

Palm Springs, Californie

In Palm Springs brandt het nachtlampje

Palm Springs is een te "high maintenance" stadje met meer dan 20 golfbanen voor een kortebroek-lopende simpele ziel die de verwarming pas in december een keer gaat overwegen om de verwarming aan te zetten. Het centrum van Palm Springs is donker, nauwelijks tot niet voorzien van straatverlichting. Beetje oppassen dus voor het verkeer dat langskomt dat ze je zien. Het enige wat wel fel verlicht is, zijn de boutique kledingzaakjes die 1 jurk per 20 vierkante meter in de etalage hangen, zonder prijskaartje. Die hebben dus wel stroom kunnen pakken, terwijl er een zilvervloot aan windmolens en zonnepanelen net langs de snelweg staat. Maar de stroom die daar opgewekt wordt gaat kennelijk naar de kust waar ze het kennelijk harder nodig hebben en niet de plek om de batterij op te laden zeg maar. Overal brandt het licht, maar hier moet je met een olielampje over straat.

Vandaag zijn we een paar rotsformaties afgegaan. De eerste op de foto hierboven, is een gekleurde rotsformatie langs de US 95 net buiten Las Vegas. De tweede rechtsboven zijn de Painted Rocks nabij Fort Irwin, zo'n 20 mijl ten noorden van Barstow. Ik was er al eerder geweest maar vond het leuk om mijn reisgenoot Ed deelgenoot te maken van deze opmerkelijke bezienswaardigheden.

Morgen zijn er zeker nog meer van deze bezienswaardigheden die ik kan laten zien; voor mij gesneden koek en leuk om te laten zien aan anderen die dit gebied nog niet kennen.

Las Vegas, Nevada

Alles moet wijken voor een beetje rubber

Leuk hoor een beetje racen hier over de strip, maar ruim je bende op zodra je fesstje voorbij is. Ruim een week later moet hier nog van alles worden opgeruimd - tribunes, stellages voor geluid/verlichting etc - en menig roltrap was ook buiten werking gesteld. De hele zooi blokkeerde doorgangen langs onder andere de Bellagio of de Mirage, waardoor je de gebruikelijke fontein of vuurwerk shows niet kunt zien. Jammer dat je iemand bij je hebt die je dit wilt laten zien, alleen voor de F1 rijdende ego's. Alles moet aan de kant voor mensen die makkelijk $1000 kunnen hoesten om een paar seconden een paar F1 autos voorbij te zien scheuren. Je kon niet recht toe recht aan de strip over, je moest her en der oversteken en dat kost gewoon veel extra tijd. Het leek vanavond voor een enkeling nog wel een racebaan - op een motor in het donker zonder verlichting een wheelie maken, veel te hard.

Wandelen door Las Vegas in november is geen ongename bezigheid. Normaal als ik hier ben zweet ik me het apelazures, met een temperatuur van circa 18 graden, strakblauwe lucht en het zonnetje, is dit een prima temperatuur om 30 kilometer te kuieren van het noorden waar wij zitten - Fremont - tot aan het welkomst bord helemaal aan het begin. Deze keer geen 3 bussen maar het was wel loeidruk. En wederom, een groepje van een man of 15 van die opblaasletters de tekst "Happy Birthday" moesten gaan vormen. De agitatie van de wachtenden in een rij van zeker 75 met een vol parkeerterrein was zichtbaar. En het was nog maar 1 uur. Wij hebben gewoon onze foto gemaakt, zij het van een iets schuinere hoek maar met verder niemand anders op de achtergrond. Voor de rest die wel graag op dit uur van de dag 100% loodrecht voor "Welcome to Fabulous Las Vegas" wil staan, dus succes ermee, ik hoop dat jullie een goed geduld hebben. Wij konden er op korte termijn vandoor.

Vandaag dik 30 kilometer op de benenwagen gezet, werd ook wel weer eens tijd dan alleen maar autorijden, eten en drinken. Was een fijne afwisseling, daarna zijn we nog even beland in het "Art District" van Las Vegas bij Nevada Brewworks en Able Baker. We kwamen onderweg nog een paar Belgen tegen - alleraardigste mensen, op vakantie hier ook in Las Vegas. Het gesprek kwam er op een gegeven moment een beetje op dat alles wel heel erg duur is in Las Vegas. "Klopt, kunnen we over meepraten" probeerde ik nog begripvol toe te spelen. Op de vraag welke route ze aan het afleggen waren hier, waren het enkel rondjes rond het centrum zeg maar voor een week lang. Je zou in plaats van te klagen over de hoge prijzen hier eens kunnen overwegen om een auto te huren en wat het land in te rijden. De prijs zakt vanzelf en je ziet ook eens iets van het land. Het is net als een grote drol leggen op de plee met een dicht raam en dan klagen dat het zo meurt. Je kunt er iets aan doen.

Las Vegas, Nevada

Look what the wind blew in

Vanmorgen een rustig ritje gemaakt naar Las Vegas. Tegenwoordig hebben ze een corridor gemaakt over Interstate 11, zodat je niet helemaal door het plaatsje Boulder moet rijden zoals dat vroeger het geval was. Het is Thanksgiving, lang niet alles is open in Vegas maar het was wel de beste keuze om er zeker van te zijn dat er tenminste wat te doen was. Hier in Vegas was het wel duidelijk dat de brewpubs die ik op het oog had voor vandaag allemaal gesloten zouden zijn, maar in de casino's zitten er nog wel een paar en dat houd me wel bezig.

Op het vliegveld was het ook rustig, vandaag kwam mijn maatje Ed invliegen uit Amsterdam. Ff bukken, om 14:30 geland. Ik had eerst het lumineuze idee opgevat om eerst langs het "Welcome to Las Vegas" sign te rijden omdat het toch dichtbij het vliegveld ligt en een behoorlijk eind lopen is vanaf Fremont street (zo'n 11 kilometer) voor een welkomst kiekje samen. Ik zag al 3 bussen staan, dat betekent 3x60 lui die eruit komen, die soms er per twee maar meestal met een groep van 10 of meer voor dat bord moeten gaan staan, om eerst bij wijze van spreken een kwartier te gaan overleggen wat de beste positie zou zijn voor hun beste foto. Ik had gelijk om moeten draaien maar reed toch een beetje klem in de drukte op Las Vegas boulevard, maar toch door wat flamboyante manouvers uit te voeren kon ik mijn weg via de nabijgelegend Interstate vervolgen om toch nog iets aan onze avond te hebben. Het is leuk om iemand langszij te hebben die deze gekte allemaal nog niet heeft meegemaakt. Leuk om iemand te zien genieten van hetgeen ik zelf al lang ken, maar ook wel van geniet telkens als ik op plaatsen als deze ben.

Hieronder nog een klein filmpje van Fremont Street.

Williams, Arizona

Starbucks City

Vanmorgen een flinke rit op het programma naar praktisch het noorden van de staat Arizona, naar Williams. Naast 5 en een half uur rijden scheelt het ook meteen bijna 15 graden fahrenheit in temperatuur, maar nog steeds prima te doen. Ik heb ze praktisch de hele vakantie nog niet gezien, maar op de Interstate 10 richting Phoenix wemelt het van de politie, rond de stad Tucson. De "Party lights" (zoals dat hier wordt genoemd) worden geregeld ontstoken, 1 keertje zag ik 3 aanhoudingen op een paar honder meter zo'n beetje.

Op de Interstate 17 is de aanwezigheid van politie niet anders, en naar mijn idee ook niet zonder reden. Deze snelweg kronkelt zich door de bergen heen, van links naar rechts en op en neer. Dat heeft tot gevolg dat vrachtwagens moeilijk heuvel op kunnen, waarbij het gros van het verkeer zich op de linkerbaan gaat vroeten en er situaties ontstaan dat er ineens een vrachtwagen op de rechterbaan praktisch stil staat en het verkeer wat daarachter zit behoorlijk in de remmen moet, zeker als je in een bocht heuvelop rijdt. Doorgaans doen ze hier niet moeilijk als je net onder de 10 mijl te hard rijdt op een Interstate, maar ze zijn niet allemaal hetzelfde en deze is daar een voorbeeld van om juist niet te hard te gaan. En waarom zou je, het uitzicht is mooi en je kunt er langer van genieten op die manier.

Eenmaal aanbeland op de ring van Phoenix wordt er weer lekker doorgetetterd, de maximum snelheid aanhouden is niet prettig met al het verkeer wat juist harder gaat, dus dan is het beter om een mijl of 6 ongeveer erover te gaan. Ik had wel zin in koffie, en ik moest nog een motel zoeken in Williams. Althans, dat dacht ik. Soms ben ik een beetje slachtoffer van mijn eigen ongeduld; omdat ik in het motel van gister totaal geen internet kon ontvangen omdat mijn kamer te ver van het wifi punt af zat, had ik vanmorgen geen trek om eerst te wachten om een kaart te downloaden zodat ik geen internet nodig heb om te navigeren. Ik dacht, ik pak wel een Starbucks onderweg.

Nou, als je eenmaal het centrum van Phoenix voorbij bent richting het noorden, heb ik praktisch geen enkel bord langs de weg gezien (waarop staat wat er qua eten, tanken, motels etc te vinden valt) waar er geen Starbucks op stond. Ik weet uit ervaring, als je niet specifiek het adres in je navigatie hebt staan en je ziet dat er bij een afslag een Starbucks zit, de kans groot is dat je verdwaalt in grote doorgaande wegen van elk 3 baans breed, en dan maar hopen dat je tijdens het rijden je hem kunt vinden. Ik dacht, ik wacht even tot ik bijna de stad uitben, en dan ga ik er wel ergens af. Maar ja, daar komt mijn ongeduld om de hoek kijken. Ik denk, nou ik zie wat minder bebouwing in dit gebied, dat gaat me wel lukken. Poging 1: volledig mislukt. Ik zie um nergens en voor je het weet moet je omrijden en sta je weer minuten lang voor stoplichten. Poging 2: gelukt, maar daar waren ze aan het verbouwen, totaal geen stoelen of tafels en de wc's waren ook onbeschikbaar. Een beetje geagiteerd - en wederom ongeduldig - ben ik "stand de pee" (of hoe schrijf je dat) maar weer doorgereden en de derde keer was het wel prijs. Wat blijkt: ik had mijn motel al lang en breed gereserveerd en had het adres gewoon in mijn telefoon kunnen opzoeken. Lekker bezig weer.

Morgen komt mijn maatje Ed binnenvliegen op Las Vegas, zo om een uurtje of 14:30. Fijn om de laatste etappe van mijn vakantie eens wat dingen samen te kunnen doen. Heeft niets te maken met kosten, maar gewoon wat gezelschap is ook wel prettig.

Tombstone, Arizona

Annexeren die shit

Ik was er al jaren over uit, maar het wordt nu echt tijd dat er iets gedaan wordt aan deze ellende. Ik heb me al lang genoeg verbeten aan de miserie om zelfs de Interstate 40 te volgen door Albuquerque (je zal maar maar cheerleader zijn van het lokale football/basketball/baseball team, als ze dat al hebben). We hebben een "A"! We hebben een "L"! We hebben een "B"! We hebben een "U"! Laat maar zitten, let's go ALBUQUERQUE! Anders zijn ze voor zonsondergang nog niet klaar met de intro.

Dan gaan we vanuit Amarillo een zuidwestelijke route maken, ik kan je vertellen, daar wordt Sinterklaas niet echt vrolijker van. Gisteren werd ik al getrakteerd op lange uitgestrekte lege wegen richting Roswell, NM zonder enige vorm van faciliteiten onderweg op een paar dorpjes na. Het was net nog niet zo erg als Highway 50 maar dit is een geduchte concurrent. Als je onderweg moet, dan moet je je auto in de berm gooien - ofwel overdwars recht op de weg parkeren om je onvrede te uiten - en anders knijp je je billen op elkaar totdat je weer iets van een leefbaar gebied tegenkomt. Die zijn er wel (zoals plaatsjes als Melissa en Rodiuso) met in die laatste plaats echt een pareltje van een classic Denny's diner, zoals ik die maar weinig zie. Wat doen die hier ineens denk ik dan. Het zuiden is echt leeg en diep triets in deze staat, er loopt een mooie Highway 70 hier maar ik zie geen kip noch heb ik het idee dat ik ergens op een planeet aan het rondrijden ben - uberhaupt.

Vanavond aan de bar bij Big Nose Kate's Saloon in Tombstone, Arizona kwam ik al wat mensen tegen die net als mij niet zo erg gecharmeerd van de staat New Mexico. Ik hou me altijd wat gedeisd met het maken van opmerkingen "en plain publique", je weet maar nooit of er een Chief Whip ("op ieders lip") toevallig naast je staat - of zit op zijn paard. De leegte, de despiratie, de onvruchtbaarheid van dit stuk land - vooral in het diepe zuiden - ik ben voor annexatie door het woord "New" door te strepen. De eerste plannen zijn al voorgesteld, en ik kan me er wel in vinden. Aandachtspunt is wel dat dit een kooi vol Mexicanen vormt die door een corridor zich als een zwerm zich tussen andere staten gaan begeven, dus daar moet dan nog wel een muurtje voor worden gemetseld. En er moet een tunnel onder "New" Mexico door, met allerlei futuristsche afslagen vol standaarden als Denny's, Waffle House, Huddle House, Sonic, Chick-fil-A en een rits pis- en schijtplekken, je gaat hier toch niet voor omrijden vanuit Texas of Arizona toch? Betekent weer werkgelegenheid en goed voor de economie.

Roswell, Nex Mexico

Rustdag in de tour

Ik vond het tijd om even een pas op de plaats te maken, een tour als deze waarbij het uitgaan tot ruim na middernacht en de volgende ochtend op tijd op niet tot een uitzondering behoord heeft even een rustdag nodig. Ik was eigenlijk van plan door te rijden naar Las Cruces, vrij dichtbij de grens met Arizona maar in Roswell vond ik het wel genoeg. Ondertussen prijken er na 19 dagen rijzen zo'n 5800 mijl (9200 kilometer) extra op de teller. en ik moet nog een hoek doen richting Las Vegas, Palm Springs, San Diego tot aan San Francisco. Zoals de kaarten nu geschud zijn ga ik ruim over de 11.000 kilometer heen denk ik. Mijn record is 12.000 km, ik denk dat deze dateert ergens medio 2012.

In Roswell heb je het UFO museum, daar wou ik naar toe maar ik was al heel laat vertrokken, dus dat werd sowieso al lastig. Nu vind ik het niet zo erg dat ik het ben misgelopen hoor, New Mexico is en blijft mijn favoriete staat om te vermijden. Gisteravond nog even 2 biertjes gedaan in een sports bar hier, het liep niet over van gezelligheid totdat iemand mij op het toilet aansprak en vroeg of ik op doorreis was. Het feit dat ze zien dat ik niet van daar ben is waarschijnlijk mijn lengte of zo? Ik stond op het punt om weg te gaan, het waren mensen met Nederlandse achternamen dus ik heb nog heel even met ze gebabbeld. Morgenochtend vroeg staat er wel zo'n 650 kilometer op het programma, maar ga wel weer een uur terug in de tijd dus dat is gunstig.

De foto's hierboven zijn van de Caddilac Ranch, afrit 57 Hope Road langs de parallelweg. Populaire Route 66 attractie, en als je een Caddilac rijdt dan moet je zeker langs. De expositie is immer aan verandering onderhevig; wat voor mij opviel is dat de een stuk vd weg (zie foto mijn mijn Caddilac) hebben ondergekalkt net als in de Tour de France.

Amarillo, Texas

En toen hoorde ik de Cowboys zingen

Vanochtend een ontbijt met Allison en Josh, lekker contraversieel, bij de Sunny Side diner terwijl het behoorlijk bewolkt was en zelfs wat regende. Lekker op zijn Oklahoma's, een gefrituurde gepaneerde "chicken biefstuk" bijna verborgen door een soort van pap wat ze hier gravy noenmen. Ik ben er al die jaren nooit aan begonnen, maar ik moet zeggen dat het best ok is. Het is een beetje als je wat gravy in een bakje hebt zitten, net dat zoutje wat je op je vlees wil hebben. Zeg maar een soort smaak van de ragout van een bitterbal, zoiets. Na het slagveld van een ontbijt van vanochtend van 09:30, heb ik tot aan 16:00 vanmiddag nog niet eens gedacht aan een blaadje sla als iets van een lunch, zo tegen een uur of 4. Toch maar bier drinken aan de bar totdat Shyla zou arriveren, dat duurde wat langer maar daar kon ze niets aan doen. Blij dat ze er was, het was ook alweer 5 jaar geleden dat we elkaar gezien hadden.

Halfweg van Oklahoma City naar Amarillo ligt het plaatse Erick, Oklahoma. Op de weg hier naartoe stopte ik even bij de "Sandhill Curiostiy Shop"; bij mij beter bekend als Harley "De harige Geilneef" Russel. Het is zondag, ik had geen hordes toeristen voor zijn deur verwacht maar ik kon overal, overdwars, binnenstebuiten, ondersteboven parkeren recht voor zijn tent. Het bord open stond voor zijn deur, maar de sloten op de stalen poorten vertelden een ander verhaal. Ik liep even naar zijn eigen verblijf achter zijn "museum", maar het bleef stil. Ik liep nog even terug, het zonnetje begon te schijnen en ik ben ik even gaan zitten op de veranda. Er hangen camera's, ik had kunnen proberen om mijn broek te laten zaken maar ik denk niet dat dat geholpen zou hebben. Hij heeft 2 panden: 1 is zijn toeristisch ding waar hij mensen ontvangt; daar achter is zijn eigen verblijf. Maar beide panden zijn vol gehanden met allerlei borden dus het zou lijken op alsof het 1 geheel zou zijn.

Op een gegeven moment hoor ik gepingel. Goed teken. Hij was aan het trainen. Ik loop terug naar de bron van de geluiden, ik dacht even dat Harley niet thuis zou zijn maar dat was niet zo. Ik hoorde hem gitaar spelen, hij heeft geen deurbel dus ik moest op een andere manier zijn aandacht wekken. Ik klopte een paar keer op de deur, geen reactie. Op een gegeven moment dacht ik, waarom bel ik die pik gewoon niet even. Waarom ook niet. Ik bel, geen reactie. Ik loop nog even hopeloos een rondje, en ik probeer nog een keer te bellen. En jawel, hij neemt op. Mijn grote Route 66 held, Harley Russel.

Hij doet de deur open, en biedt mij een diet economy cola aan. Een Freeway cola zoals wij die kennen van de Lidl of de Aldi. We zitten gezellig wat te keuvelen, en in mijn planning van vandaag had ik toch wel gehoopt in een optreden of 2 van mijn grote held. We halen wat oude herinneringen op, en hij verteld me wat over zijn gitaren die hij al jaren heeft en welke hij recent heeft aangeschaft. "Mooi zo", denk ik, dat kun je ook best even een rondje spelen op die snaren. Maar goed, Harley is ondertussen 78, de laatste keer dat ik hier was had ie zijn gitaar zo te pakken, maar vandaag niet. Het is zondag; en ik begrijp dat de beste man zijn rust nodig heeft. Ik heb nog tactisch proberen te manouvreren dat hij alsnog een deuntje ging spelen. "Goh, heb je nieuwe gitaren", vroeg ik. Vervolgens krijg ik alle details te horen, maar daar was ik niet op uit. Volgende tactische stap dan. "Welk nummer speel je het liefst op gitaar?". "Tjsa" zegt hij, "ik heb niet echt een favoriet, ik speel gewoon wat ik me opkomt". Nou DOE DAT DAN! Anders geef ik je wel een hint in hemelsnaam. Maar ik wilde hem niet dwingen, het was voor hem ook zondag en het was leuk om daar weer even te zijn.

Dus, wat nu. Vanavond had ik afgesproken met Shyla, een dame die ik ken via gemeenschappelijke vrienden van ons. Het was lekker weer, ik was veel te lui om mijn spullen in mijn hotelkamer te flikkeren en ben gelijk aan de bar gaan zitten. De Big Texan ranch is een wereldberoemde steakhouse, en ze hebben een motel die nu erg voordelig geprijsd was, dus ik heb hier een kamertje genomen. Shyla en haar schoonzus Shelli schoven aan, en we deden hier een paar biertjes bij de Big Texan, om even later een lokaal brouwerijtje op te zoeken. We komen daarna weer terug, en we betreden de arena bekend van de 2 kilo steak challenge. Het is rundvlees, maar de aanwezigen waren allemaal kippen want er was geen hond die de 2 kilo challenge aan ging. Wij zijn lekker aan het eten, en daar komt toch de muziek waar ik de hele dag al op had gehoopt. "Welk nummer wilt u heren, waarde heer?" hoor ik mij doen toekomen. "Als het maar niet weer Amarillo by Morning is, of doe anders wat rustigs". En dat deden ze; uiteindelijk is alles op zijn plek gekomen: vrienden weer ontmoet van 4 jaar terug, 1 kilo biefstuk in mijn nek gestouwd, wat bier en een muzikale begeleiding. En toen kwamen de Cowboys zingen. Ik had 20 dollar voor Harley, maar die heb ik toch onder de linkermouw moeten stoppen van onze vriend hieronder in de video.

Hieronder heb ik een filmpje geplaatst van de heren die gezellig aan tafel een liedje kwamen spelen.

Uit respect voor Harley en hij kan zeker spelen, hierbij een filmpje van bijna 8 jaar geleden alweer. Hij was natuurlijk een stuk jonger toen om te spelen; hij speelt nog gitaar maar als je nog eens langs zou willen, grijp je kans want het is best uniek.

Oklahoma City, Oklahoma

Maar je hebt wel je groenten binnen!

Ik weet donders goed dat ik straks weer aan de bak mag om die vakantie-kilo's eraf te gaan lopen. En ja ik vreet visolie capsules alsof het snoepjes zijn. Het hoofdgerecht wat op het menu van Oklahoma state staat, is gefrituurde gepaneerde kip, omgedoopt naar de "Chicken fried steak". Ook een klassieker is de "Okra", wat niets anders is dan gefrituurde groente (lijkt op groene pepers) in een beslag van mais, want daar zijn ze hier ook gek op. Aan de bar hoorde ik dat bijvoorbeeld het frituren van bonen ook niets vreemds is. Gefrituurd of niet, jij krijgt wel je groenten en eiwitten binnen!

Allison en Josh heb ik ook alweer 4 jaar niet meer gezien, en het was ontzettend leuk om elkaar weer te zien. Ze hebben me nog een beetje verder meegenomen in de culinaire delicatessen die deze staat rijk is. Zoals daar is - de Macaroni Pony. Geroosterd brood gefundeerd met een flinke laag mac & cheese en een flinke dot pulled pork erop, overgoten met cheddar kaas. Als bijgerecht werd de "Okie Poutine" aangeraden, een bak friet gedrenkt in Watonge cheese curds en huisgemaakte jus. Het is zeg maar de Okie variant op de bekende poutine uit Canada. Daarna zijn we doorgereden naar een barretje wat "Edna's" heet om een lunchbox te halen. Beetje apart als je je net hebt volgestouwd met een Macaroni Pony, maar een lunchbox daar is een diepgevroren pul met daarin een shotglas, wat ook vastgevroren zit in de pul. In het shotglas wordt iets van Amaretto in gedaan, bijgetapt met Coors light en een scheutje sinasappelsap. Zie je, weer vitaminen toegevoegd! Het is allemaal zo erg nog niet.

We hadden het vanavond over allerlei leuke of grappige feitjes over de staat Oklahoma. Ik ben ze allemaal bij tijde van schrijven weer vergeten, dus ik heb even het 1 en ander opgezocht. Dat betekent dat we een gezellige avond hebben gehad, we zijn nog even bij een tentje geweest dat "SpeakEasy" heet, er een trad een one-man band op genaamd "Hosty". Speelde tegelijkertijd drums, Kazoo en een gitaar waar naar mijn idee zowel gitaargeluiden als bas uit kwam, het klonk best goed. En is ook nog comediant, hij heeft wat zelfspot dat de lokale bibliotheek zijn optreden sponsort, voor de rest begrijp ik de humor niet maar daar moet je ook lokaal voor zijn.

Een van zijn meeste bekende nummers schijnt "Eat your mac and cheese" te zijn. Ik heb hieronder even een filmpje gezet, nu doet het geluid in dit filmpje geen recht aan ten opzichte van wat ik gisteren gehoord heb, want dat was serieus goed aan te horen. Spoel wel even terug naar het begin van het filmpje, dan krijg je het beste mee hoe zijn shows eruit zien.

Fayetteville, Arkansas

Roadkill Avenue

Vanaf Houston naar Texarkana gisteren was al een aardige rit, allemaal lokaal door de bossen heen van de ene highway naar de andere, vaak van die links-rechts of rechts-links cominbaties als je naar het noorden moet rijden en ietwat terug naar het oosten. Het is vrij saai, maar eromheen rijden via de Interstates is gewoon te ver om. Je komt hier en daar eens wat leuke dorpjes tegen, zoals Bellville. Ik ben er niet meer voor gestopt, maar er zit een hamburgerzaak genaamd "Trump Burger", de buitenkant hangt vol met posters van Trump for president 2024. We gaan het zien. Ik heb even wat foto's bekeken van die hut, je krijgt je hamburgerbroodje met het logo "Trump 2024" erop ingebrand.

Ik had het vorige week volgens mij ergens in Kentucky al een keer meegemaakt, nu kwam er vanmiddag weer een hert over de weg vlak voor mijn grill oversteken (ik schat een metertje of 25 dat ie voor me in vol galop en flink diepe greppel in stoofde - en die beesten komen plots in vol tempo de wegoversteken, ze doen even geen oranje hesje aan of zoiets. Gelukking heb ik niets geraakt, in ben ondertussen de bossen uit en het is vooral nu weer Interstate werk verder richting het westen. Ik heb de afgelopen dagen al genoeg roadkill gezien wat er allemaal op de weg ligt, waaronder herten en dat zijn flinke beesten als die in volle vaart tegen je auto rennen of je ze schept met de motorkap denk ik. God zegene een onbeschadigde heilige koe en de dieren die in deze gebieden leven, amen.

De foto hierboven is trouwens van een postkantoor, voor de helf in Texas en de andere in Arkansas. Je moet er niet over beginnen bij Texanen, lui uit Arkansas zijn net de Belgen voor ons. De Stateline road is een stuk van ik denk 5 kilometer of zo die de stad recht in twee verdeeld tussen beide staten. Het is zeker niet de mooiste stad, het centrum ziet er behoorlijk vervallen uit maar hier en daar zitten wel leuke plekken om naartoe te kunnen gaan. Ik was de avond begonnen in een speciaalbier cafe genaamd Pecan Point. Ik liet daar vallen dat ik nog naar een andere tent wilde, ze zeiden dat er live muziek was. Dat klopt, maar ze hadden er niet bijverteld dat een karaoke bar was en praktisch 1 van de eerste optredens was een klein meisje van een jaar of zes die "Shake it off" van Taylor Swift bij elkaar gaat lopen krijsen. Naast het feit dat dit een ware kastijding was voor mijn oren, is het volgens mij alles behalve legaal om zo'n klein kind woorden te laten "zingen" die zeker niet voor haar leeftijd zijn. Ik verweer me nog kranig en bestel extra bier om de pijn te verzachten. Naarmate de avond vorderde begon ik wat meer op mijn gemak te raken, en ik bleerde ook wat bekende country muziek mee met toevallige passanten aan de bar. De artiesten kwamen beter bij stem, en het geheel werd dusdanig te hachelen dat ik eigenlijk niet meer terug naar het motel wilde voor sluitingstijd. Toch maar niet gedaan, maar uiteindelijk was het een leuke sfeer met een paar barkeepers, bezoekers naast mij en de baas/bazin van deze tent.

Morgenochtend voor mij ga ik de uitvaart volgen van Marten, deze wordt uitgezonden zodat ik deze ook vanuit hier kan volgen. Dat zal speciaal zijn denk ik, mede omdat ik heel veel mensen persoonlijk ken die aanwezig zullen zijn en dat grijpt toch persoonlijker aan dan wanneer dat niet het geval is. Daarna rij ik door naar Oklahoma City om mijn vrienden Allison en Josh weer te zien, dat is ook alweer 4 jaar geleden zo'n beetje.

Texarkana, Texas

Adam and Eve on a raft, rack 'm! And a side of nervous pudding!

Het heeft een paar weken geduurd, maar voor al het goede moet je soms geduldig zijn. Denny's zit als een landelijk DNA geimpregneerd in praktisch alle staten, sommige andere ketens zijn geconcentreed rond bepaalde streken. Voor de oplettende lezer, de nieuwe ster aan het firmament, Huddle House, Housed zich vooral bezig in de staat Kentucky en een beetje in Alabama en een snufje in Nebraska. Whataburger, een andere favoriet die ver boven Burger King laat staand Mc Drek uitsteekt, kom je ook pas in het zuiden van het land tegen. Ik moet nog altijd een keer een Butter-burger halen bij Culver's, dat is er nog nooit van gekomen. Een good old Sonic - een terrein vol parkeerplaatsen met elk een menu en praatpaal, waar ze op rollerschaatsen je eten komen brengen - moet zodra Ed gearriveerd is er ook maar eens van komen. Gewoon als snackje. Je moest eens weten wat voor een deuk ik in mijn voorraad visoliecapules heb geslikt, want die heb je hier serieus nodig.

Nu de Huddle Houses al ver achter mijn rug verdwenen zijn en mijn echte guilty pleasure zich als een zwerm over de staten Alabama, Louisiana en Texas verspreidt, moet ik hier ook weer eens wat vaker gaan stoppen. Vanavond zit ik in Texarkana in fastfood-walhalla, ik maak even een rondje langs nog geen voetbalveld groot: Taco Bell, Popeyes, Whataburger, Taco Tico, Slim Chickens, Denny's, Sonic en.... een Waffle House! Guilty pleasure nummero uno. Het mooie van tenten als deze is dat het lekker platvloers is. Je gooit je kont op een stoel (bij voorkeur aan de bar); je vraagt om je koffie en je besteld je schaaltje "greasy spoon" naar keuze. De bestellingen worden zeg maar doorgeschreeuwd naar wie dan ook achter de grill staat om het zooitje bij elkaar te bakken. Dat is op zich al leuk, en de manier waarop je "hashbrown omelet met cheesesteak" wordt doorgeven aan de keuken, dat wordt voor de 1 of andere reden in een compleet andere taal gedaan. Ik had het vanochtend ook weer, ik kon geen chocola maken van hoe ze mijn bestelling doorgaven aan de keuken, maar het klopte wel. Om het geheel te illustreren, hieronder heb ik een kort filmpje geplaatst over hoe dat er ongeveer aan toegaat. Nu ik eraan denk: ik heb nog nooit een wafel besteld bij Waffle House in al die jaren. Morgen beloof ik beterschap, echt waar.

Dan de kroegentocht van vanmiddag. Ik denk ik ga even stappen in Texarkana, Texas (en begin in godsnaam NIET over Texarkana, Arkansas want daar zijn ze hier veel te trots voor). Ben eerst begonnen bij Hopkins, maar die hadden maar een paar speciaalbieren en die had ik allemaal al gehad. De tweede, Pecan Point, die was al een stuk beter maar wel in een oud verlept pand en het was rustig. Wel nog even gezellig kunnen ouwehoeren met deze en gene. Ik werd al gewaarschuwd om juist niet naar de volgende stek te gaan, Red Bone Magic. Maar ik ben koppig, dus ik deed het toch. Over smaak valt niet te twisten; het was op loopafstnd - althans voor mij - om die kant op te gaan. Op de 1 of andere manier lopen ze hier allemaal heel erg traag.

In het begin was het een beetje afstandelijk allemaal, de barkeeper was nog zakelijker dan Donald Trump. Misschien moest hij een beetje aan mij wennen, ik weet het niet. Ik zit nog niet bepaald gemakkelijk als er een paar andere gasten vrij kort op mijn komen zitten terwijl er verderop aan de bar voldoende ruimte is; maar we maken al vrij snel even contact en alles is ok. Dan de "muziek". Er was mij in de vorige bar verteld dat er live-muziek zou zijn in deze hut. Daar is niets van gelogen. MAAR GEEN FOCKING KAROAKE! Er was tot 2x toe een klein meisje van circa 6 jaar oud, die nummers stond te verkrachten van bijvoorbeeld Taylor Swift met "Shake it off". Naast het feit dat dit gekrijs een ware afranseling was voor mijn oren, kan het bijna niet anders zijn dat het "zingen" van deze tekst door een klein kind zwaar illegaal is. Het aanbod van zangers is wat afwisselend, soms zit er best wat aardigs tussen dat je op het moment je niet naar het podium kijkt, je lichtelijk het gevoel krijgt dat je serieus Skyradio op hebt staan. Uber saved the day.

Op de wc had ik een lijste gezien van een band, wat "I've heard worse" heet. Ik had er een foto van gemaakt, en ik kon het niet laten om dit even onder de snuffer van mijn bartender te douwen. Op de 1 of andere manier ontdooide de situatie een beetje, er gingen ook wat mensen weg want het was behoorlijk druk, maar er kwam wat ruimte voor een gesprek. De artiesten werden beter op het podium, ik raakte aan de praat met mijn naburige gasten en voordat ik het wist zongen we nummers als "Red Solo cup" van Toby Keith en "Boot Scoot'n Boogie" van Brooks en Dunn. En dan maakt het best indruk als je als outsider beschouwd wordt en toch de teksten kent. Op een gegeven moment kwam de bazin nog even kennismaken (ik had er niet om gevraagd - maar er zal wel reden voor zijn geweest - maar overall, recht tegen de wind van de gegeven adviezen in, ben ik blij dat ik even wat tijd heb gespendeerd hier. Texarkana zelf is in mijn ogen - voor wat ik heb gezien - "a complete dumpster fire" - maar er zullen vast wel goede wijken zijn. In ieder geval zag ik geen voetpad die ik kon lopen naar het centrum.

Sealy, Texas

Ik bel je zomaar even op

Het heeft niets te maken met het gelijknamige janknummer van onze aller Gordon, verre van dat. Ik keek op mijn planning vandaag, en kwam tot de conclusie dat ik nog een dagje extra overhad om nog wat van mijn route af te wijken. Ik moest denken aan Houston, daar in de buurt ken ik ook nog iemand die ik ook al zeker 4 jaar niet meer heb gezien. Ik zat vanavond bij de BJ's Brewhouse in Baton Rouge (dat fijne Franse kutdorp) en ik denk, ik waag even een belletje. En een sms-je voor de zekerheid.

Pat op de foto hierboven, hem ken ik specifiek uit deze vestiging van What-a-burger in Sealy, Texas. Toen ik daar in 2019 in de rij achter hem en zijn collega stond, had hij het erover dat hij in Breda moest zijn voor werk. Het contact wat ik toen had gelegd, daar had ik het telefoonnummer nog van in mijn mail staan. Misschien een long-shot, maar ik dacht ik probeer het en ik geef een belletje en een sms-je erachteraan; ik zou ook wel verwachten als je met een onbekend nummer belt dat dat enige argwaan zou wekken.

Nog geen 15 minuten later werd ik terug gebeld van joh, leuk dat je belt, om hoelaat ben je hier morgen? Het was voor mij een uurtje of 5 rijden; het fijne was dat na Lake Charles zo'n beetje de regen ophield, de zon weer ging schijnen en vooral dat het weer lekker warm werd, op een mooie temperatuur. Ik kon vanmiddag nog een hamburgermenuutje aan hem slijten, voor de rest is alles geregeld voor me vandaag. Eerst zijn we gaan schieten met een handwapen op 7 yards afstand, en een rifle AR 15 als ik het goed heb op 100 yards. Daarna borrelen bij de Growlers pub in Fulshear, Texas en zodra we honger hadden richting Anthony's in Simonton, Texas. Al met al alles inbegrepen, ik mocht niets betalen voor de moeite die ik had genomen om helemaal deze kant op te komen, want dat stond niet origineel op het programma. Prima gastvrijheid.

Een ritje op de Interstate 10 komend vanuit Louisiana is wel een fijne hoor. Op het moment je de staat Texas binnenrijdt, geeft het geluid van de weg mij het idee alsof ik op asfalt rij waar vliegtuigen opstijgen of landen. Het was prachtig weer, lekker doortetteren met bijna 10 mijl per uur te hard boven de limiet. Ik hoor het van meerderen; als je te langzaam / precies de maximum snelheid gaat rijden kan dat juist argwaan opwekken voor de coppers om je juist wel te gaan volgen. De meesten rijden hier sowieso te hard, dus dan kan je het beste maar met de flow meegaan. Scheelt weer wat bumperklevers achter jij zonder geduld. Oh wacht, dat is een een tautologie. Of een pleonasme, maar ik ben nu te moe om dat uit te gaan zoeken. Deze Interstate 10 doet me denken aan Interstate 40 langs Amarillo; je wordt begroet door een erehaag van 20-25 meter hoge advertentiepalen van zoals daar zijn tankstations, Denny's, Buc-ees, Stuckeys, Waffle House, Whataburger en what not. Ik ga morgen weer eens zo'n guilty pleasure doen, een Waffle House wat die heb je in het noorden niet. Het is iets zuidelijks net als de andere tenten die ik net genoemd heb. dus daar moet ik het nu van gaan nemen. De Huddle House ben ik ondertussen voorbij, maar gelukkig is er nog wat anders.

Baton Rouge, Louisiana

Je hebt je toch niet laten afkeuren als watje, Edje Kadetje

Wat hebben ze hier wel gedacht. Als we het maar verfransen, dan klinkt "Baton Rood" toch een stuk minder kut. Ik had een motel op het oog vanmiddag vlakbij het centrum, maar de prijs was dusdanig laag dat ik besloot eerst maar eens te gaan kijken in wat voor omgeving ik terecht zou komen. Ik snap wel dat "Baton Rouge" aantrekkelijker klinkt, maar in die buurt was ik zo klaar. Dan maar wat anders. Vlakbij een groot winkelcentrum hier zit een net hotel, winkels en de hele bende erbij, ik denk prima, spullen naar binnen flikkeren en gaan met die bier banaan.

Dat de VS niet bepaald bovenaan de lijst staat het faciliteren in een wandelvriendelijke infrastructuur, dat was me al jaren duidelijk. Wat ik vanavond moest doorstaan leek wel op een storm- en waterwildbaan tegelijk. Het heeft ook de hele dag alleen maar geregend, de eerste keer sinds bijna twee weken wat ik wel opmerkelijk vind voor deze tijd van het jaar. Ik dacht, ik ga eerst even bij een lokaal etablissement "Brew-Bachers" langs, wel een paar mijl lopen maar goed. Ik moest letterlijk langs een hindernisbaan van gladde grasvelden, dan weer noodgedwongen omlopen over parkeerterreinen omdat je gewoon geen ruimte meer had om te lopen waar ook het autoverkeer vrij dicht voorbijkomt. Dan weer een stukje voetpad ineens, daarna kom ik op een open grasveld uit met een dierentuin vol met Canadese ganzen. "Look out, aye!" kwekte er eentje tegen me. Op een gegeven moment denk ik hallelujah, een recht stuk wandelpad van zeker 300 meter! En als kers op de taart, nog een stoplicht voor voetgangers erbij om over te steken. Ik denk dit word mijn dag.

Ik was vastberaden om naar een hut te gaan genaamd "Brews & Bachers" zo'n 2 mijl verderop. In de stromende regen. Je kunt veel over me zeggen, behalve dat ik geen karakter of doorzettingsvermogen heb. Ik kom er eindelijk aan, ik denk ik ga er even lekker voor zitten. Dat heeft welgeteld 1 biertje geduurd. "Mag ik de bierkaart?" waarop het antwoord kwam van "eehh ja we hebben Budweiser, Bud Light, Bud Zero en Bud met nog minder". Hoe haal je het in godsnaam in je botte harsens om het woord "Brews" in de naam mee te geven? Dit is complete misleiding. Dus ik "druip" af sinds ik nog niet was opgedroogd terug richting waar ik vandaag kwam, kom ik terug bij hetzelfde voetgangersstoplicht, maar die heeft geen drukknop aan deze kant van de straat. Degene die deze shit heeft ontworpen mag (maar hoeft niet) best publiekelijk terechtgesteld worden. Uiteindelijk heb ik me nog kunnen nestelen bij "BJ's Brewhouse", een keten waar ik wel eens vaker ben geweest maar nog conservatiever zijn dan de paus - na ik weet niet hoeveel jaar staan nog steeds dezelfde bieren op de kaart. Schiet niet echt op voor mijn Untappd scoren mensen!

Tuscaloosa, Alabama

Bubba gumbo car in way tote flam innit dummin' goober buckra bimm!

Het was wederom heerlijk weer in Nashville, ik had maar een kort ritje voor de boeg naar Tuscaloosa, om mijn maatje Jack op te zoeken die ik zeker 5 jaar niet meer heb gezien. Ik had alle tijd en kon eerst rustig ontbijten met Todd, een goede vriend van me die ik ook zeker al een jaar of 7 ken. Hij is drummer bij een band op Music Row in Nashville.

Ik had met Jack afgesproken om 17:15 vanmiddag in een lokale hut hier - "Loosa Brews" - en dat was gelukkig geen koffietent. Ik was ruim op tijd onderweg, dus ik dacht laat ik even een wandeling maken van een uur of anderhalf voordat ik daar naartoe ga. Zo'n 40 mijl voordat ik zou aankomen, was er vertraging van zo'n 20 minuten op de Interstate 20 hier naartoe. Nog geen man overboord. Ik ben er bijna, en waar ik rechtsaf wil slaan waren ze net vers de weg aan het asfalteren, en ik kon die kant niet op. Op de navigatie zie ik een alternatieve weg die ik kan pakken, dus ik rij die kant op. Een paar honderd meter van het hotel af rij ik me weer klem, er staan een paar hoogwerkers die een weg blokkeren die sowiezo al open ligt, fair enough.

Dan maar een bocht maken via 21st Avenue. Ik rij om, ligt ook die weg richting het hotel helemaal open en ik probeer via een groot parkeerterrein wat parralel aan die weg ligt naar het hotel te komen. Gaat allemaal prima prima prima, lekker lekker lekker, ik ben nu nog zo'n 50 meter van het hotel af maar je raad het al - wederom klem gereden. Ik ga even te voet langs werkelijk de afgronden die zijn gegraven langs het hotel om in te checken en te vragen hoe ik in hemelsnaam mijn auto bij hun kan parkeren. De receptioniste stuurt me wederom terug naar de eerste plek waar ik niet rechtsaf kon slaan. Ik wist het niet meer, dus ik reed maar weer als een mak schaapje terug. Ik zie overal blokkades en geen baan waar ik overheen mocht rijden, met het hotel in zicht aan het eind van de straat. Ondertussen had ik maar genoegen genomen dat ik geen tijd meer had om even lekker een rondje te kunnen wandelen in deze aardverschuiving.

Ik parkeer mijn auto even langs de straat en loop naar een nabij gelegen cafeetje om te vragen hoe ik nu bij het hotel moest komen. Zij wisten het ook niet. Vervolgens komen twee donkere heerschappen aanrijden (DIKKE DISCLAIMER: NIET RACISTISCH BEDOELD!), met felgele hesjes en van die hoeden op met van die muskietennetten, maar dan zonder die muskietennetten en die beginnen tegen me aan te kakelen als de tekst in de titel, op een tempo sneller dan Usain Bolt. Ik kon er nog net uit opmaken dat ik mijn auto moest weghalen (wel vriendelijk hoor, ze deden hun best voor me) en wezen me naar een rijstrook waar ik gewoon overheen mocht rijden. De foto hierboven kan je de indruk geven van "joh, is dit nou zo moeilijk?". Kan, maar die borden stonden er eerst niet en de toegang werd me in eerste instantie geblokkeerd alsmede het zicht op de weg ivm het materieel waar men mee aan de gang was. Maar het is gelukt.

Vanavond heb ik met Jack gezeten, wij hebben elkaar zo'n 5 jaar geleden leren kennen in Chicago en hebben altijd facebook contact gehouden. Ik had hem verteld over mijn avontuur om uberhaupt op tijd bij het hotel te geraken, en gevraagd wat voor dialect ze hier spreken. Hij had het over "Gullah", een soort van Engels - Creools pannenkoekbeslag. De woorden hierboven zijn daar voorbeelden van, ik heb een paar woorden opgezocht die ook ergens op slaan. Al met al prima avond gehad, op tijd het mandje in en morgen richting Baton Rouge.

Nashville, Tennessee

Rust zacht, Marten

Ik kijk vanmorgen op Whatsapp, en ik zie een bericht "Gast, bel me zodra je dit leest. Slecht nieuws". Ik bel, en ik hoor dat mijn goede vriend en kameraad Marten is overleden, slechts 52-53 jaar oud, heel plotseling. We zagen elkaar praktisch elke zondag in het Bierreclamemuseum in Breda, en nu dus nooit meer. Het nummer hieronder heb ik de afgelopen dagen meerdere malen gehoord, en het gaat over een betekenisvol leven dat we zullen herinneren. Ik hoop dat Marten een prachtig afscheid krijgt met al je vrienden en kennissen, we gaan je missen. "Standing room only" van Tim McGraw vind ik passend om hierbij voor Marten te plaatsen.

Rust zacht, Marten.

Danville, Kentucky

Goede wedstrijd he? Totdat er werd afgetrapt

Een voetbalwedstrijd hier bezoeken, dat is wat anders dan VV Terneuzen tegen Hoek. Vanochtend om 05:30 opgestaan, want ik moest vanuit Louisville op tijd in Danville staan om 08:00 (de rit zelf is anderhalf uur) om niet al te veel later naar Lexington af te reizen. Voetbal vergt hier veel voorbereiding, in de zin van zuipen en vreten voordat de wedstrijd begint - het alom beroemde "tailgaten". Het parkeerterrein is bezaaid met tenten waar wordt gegrild, gezopen en geouwehoerd. De "wedstrijd" begint al om een uur of 09:00 's morgens met een Maker's Mark met ijs en een sloot aan bier.

Ik ben ruim 10 jaar geleden een keer naar een NFL wedstrijd geweest tussen de San Francisco 49ers en de Detroit Lions. Vanmiddag heb ik een College football wedstrijd gezien, maar de entourage die een NFL wedstrijd met zich meebrengt staat in schril contrast met een College football wedstrijd tussen de Kentucky Wildcats en Alabama. Het publiek wordt enorm opgezweept, cheerleaders, er komen Chinooks overvliegen, er is vuurwerk (en dat is het geheel ook eigenlijk, vuurwerk) en een 100-koppig blaaskapel, mascottes, een hele show op het veld, mooi om mee te maken. Het was vooraf al duidelijk dat de Wildcats een behoorlijke "ass-whooping" gingen krijgen en dat was ook zo, maar dat maakte de beleving er niet minder op. "Goeie wedstrijd he, totdat er werd afgetrapt" zei een fan naast me op het toilet vanmiddag. Heerlijk die zelfspot, dat mag ik wel.

Louisville, Kentucky

Muzikale omlijsting

Ik kan er vandaag kort over zijn; vanmiddag mijn maatje Tim weer eens opgezocht voor een bliksembezoek in Louisville, Kentucky (spreek uit "Loe-a-vul"). Hij moest voor zijn kleinkinderen gaan zorgen dus we hadden maar een paar uurtjes tijd, en ik moet er de volgende dag om 05:30 uit om naar Danville te rijden voor een voetbal wedstrijd.

Ik wou even van de gelegenheid gebruik maken om wat muzikale omlijsting met jullie te delen, wat bijdraagt in het reizen dwars door (of een andere vorm) de VS. Stel je in gedachten eens voor dat je door verschillende landschappen rijdt, van de kaarsrechte lege wegen in Nevada die ergens in de bergen opgaan terwijl de bergen voor uren niet dichterbij komen, door de bochtige wegen over Interstate 70 door de rood gekleurde rotsen van Utah, de Rockies door Colorado, het uitgestrekte boerenland door Nebraska, noem maar op. De afgelopen 8-9 dagen heb ik mijn horizon aardig verbreed op vooral moderne country muziek en ben artiesten beter gaan waarderen nu ik wat meer van hun repertoire hoor. Probeer jezelf voor te stellen hoe het zou zijn om lange afstanden te rijden door de VS, ondersteund met een selectie wat je hieronder kunt vinden, dat maakt het rijden hier compleet. De Caddilac heeft een goede stereo installatie, en die kan ook lekker hard. Dus Ed (hij sluit in Las Vegas bij mij aan) - neem je oordoppen maar vast mee, dan weet je dat.

Peoria, Illinois

Geo-cache

We spoelen even terug naar 7 november. Ik zit in Moab aan de bar bij Moab Brewery, gezellig aan de all-day-long $3.75 dollar pints van hun eigen brouwerij. De laatste keer dat ik deze prijzen zag, dat was ongeveer in 2013 in Bend, Oregon bij de Deschutes brouwerij. Daar kon je jezelf ook het apelazerus zuipen, maar de uiteindelijk lage rekening houdt je wel wakker. Aan de bar kom ik Mauro tegen, net zoals ik aan het reizen. We wisselen wat ervaringen uit, nou ja het is vooral eenrichtingsverkeer mijnerzijds. Met name de rariteiten die dit land te bieden heeft. Hij moet terug naar Chicago vanuit Moab, dus ik geef hem een boodschappenlijstje mee van allerlei zaken die de moeite waard zijn om te bezoeken. Ik krijg een lift van hem naar een nabijzijnd pizza restaurant. Even later komt hij terug, en besluiten om samen een pizza te eten met een paar biertjes erbij. Daarna belanden we nog even in een andere kroeg, en mijn biertjes zijn voor zijn rekening als tegemoetkoming in het gratis advies wat ik heb gegeven. Fair enough.

Nu is het 9 november, en ik krijg een app van hem met de vraag "Ik zit nu in Iowa City, waar kan ik nog wat bezichtigen?". Ik stuur terug joh, stop even bij de Iowa 80, de grootste truckstop van heel de VS. Krijg ik prompt een foto terug van hem met een speelgoedvrachtwagentje, met de mededeling "Ik heb iets voor je achtergelaten, in de buurt van de ingang" met een foto die je rechtsboven ziet. De dag erop kwam ik er zelf langs; en de foto met het gras erbij maakte het makkelijk om de "geocache" te vinden. Het speelgoedvrachtwagentje zat erin gestoken en ik was op tijd om deze eruit te vissen voordat er iemand anders mee vandoor zou kunnen gaan, je weet maar nooit. Het zou erg jammer geweest zijn om deze spontane zoekactie niet tot een goed gevolg kunnen brengen. Het is erg bijzonder om in 1 week tijd al zoveel meegemaakt te hebben, en een spontane actie als deze heb ik nog nooit meegmaakt.

Na Walcott waar deze truckstop staat, ben ik doorgereden naar Peoria, Illinois. Een beetje een slaperig stadje als ik er 's avonds doorheen loop, op het oog weinig te beleven. Het is wel de stad van Caterpillar. Deze informatie heb ik nog gehad van iemand die ik aan de bar - hoe gaat het ook anders - heb leren kennen. Het was iemand die al vaker in Nederland en Duitsland was geweest, je raakt aan de praat met het personeel en je hebt zo weer een prima avond. Uiteindelijk nog bij een echte vetput gaan eten, een soort lokale delicatesse - getoaste boterhammen met daarop "pork tenderloin", volgestort met een dijkdoorbraak van aardappelkroketjes in een zee van gesmolten cheddar. En 2 visolie capsules graag. Wederom: eerste biertje gratis bij Rhodell brewery, en daarna nog een keer getrakteerd op een volledige maaltijd. Wie zegt dat Amerikanen niet vrijgevig zijn, dit is op korte tijd weer het bewijs. Maar - het hangt ook van jezelf af, ik geloof wel in karma en ik zorg er ook voor dat "the next person in line" spontaan van mij wat krijgt. Zonder verwachtingen te hebben is het wel mooi om te zien dat het goed zijn voor een ander op de 1 of andere manier wel zijn weg terug vindt.

Carroll, Iowa

De burgemeester zegt u? Nee, die is even een muurtje stucen

Er is weer een nieuwe ster aan het firmament gerezen, als het gaat om klassieke Amerikaanse diners. Vergeet Denny's, Waffle House of Black Bear Diner maar even: met gepaste trots presenteren wij u: de Huddle House.Ik ben hier jaren geleden al eens bij een vestiging geweest in Danville, Kentucky maar ik was compleet vergeten wat voor een greasy spoony deliciousness deze hut is. En dat is ook niet zo heel erg gek, ik ging toen met mijn maatje Tim ontbijt halen om een uur of 01:30 na een rondje langs de drankvelden. In York, Nebraska zit er eentje en man man man - wat een toppertje is dit. Ik heb het nu eventjes dunnetjes overgedaan - en de fluffy Meat lovers omelet volgeladen met vettige goedheden is toch wel een vlaggenschip wat mij betreft. Ze mogen als bijlage wel wat visolie capsules serveren, want op lange termijn dit voer naar binnen harken is geen goed idee zonder dat. Plus 20 kilometer lopen voordat je hier aan begint.

In Breda, Iowa was het rustig vanmiddag en ik heb eigenlijk geen andere bekende gezien dan de redactrice van de lokale krant (de Westide Observer). Ik ben ondertussen ook wel wat oud nieuws ondertussen dus ik begrijp dat ze het hier wel geloven na 4 bezoeken. Maar of ik het nu wilde of niet, ik moest nog op de foto om nog wat extra vulling te geven aan de krant. En 1 van deze personen was de burgervader van Breda. Zo vaak krijg je niet de kans om met de burgemeester in de kroeg een biertje te doen. Aardige man, vrij volle baard en snor en niet te beroerd om een biertje te geven. Ik heb ze nog even laten zien hoe een ambtsketting eruit ziet, maar daar begon hij liever niet aan. Aan de vlekken op zijn kleding te zien leek het net alsof hij net klaar was met wat stucwerk bij buurman Joe van een deur verder. Ik geloof ook niet dat er op dit dorp van 520 man iets is als een stadhuis waar deze burgervader zijn residentie heeft. Het zal eerder zijn woonkamer zijn die dienst doet als ambtswoning, maar dat houdt het ook lekker dicht bij de mensen zelf. Jammer dat ik de andere bekenden niet meer heb gezien, er was ook geen overnachtingsplek voorhanden dus ik ben uitgeweken naar het plaatsje Carroll hier in de buurt en dat was best nog wel even gezellig.

Kearney, Nebraska

Hey, kom je nog even langs?

Vanochtend zoals afgesproken, ben ik tosti's gaan eten bij Dubbel Dutch. Het was fijn om weer eens even je eigen taal te spreken. Het is een leuk klein zaakje hier net ten westen van Denver stad. Uiteraard kun je hier stroopwafels krijgen, maar ook klassiekers als Douwe Egberts, de Ruyter hagelslag en Koopmans pannekoekmix zijn hier verkrijgbaar. Even lekker gekeuveld en weer de auto in, met koers naar Kearney, Nebraska. Het is een rit van circa 5 uur rijden, en je gaat een uur vooruit in tijdzone. Overmorgen nog 1x een tijdzone vooruit en daarna kan ik weer van het voordeel gebruik gaan maken om tijd in te lopen zodra ik weer naar het westen rijd.

Dagelijks gooi ik wel wat op facebook, en dat blijft sommigen niet onopgemerkt. Vanavond kreeg ik bericht van Trey, 1 van de groep die ik nog ken uit Nashville van vorig jaar in de kroeg Tailgate East, waar ik heel vaak kwam. In eerste instantie was ik helemaal niet van plan om in Nashville te stoppen gezien de perikelen van vorig jaar; gelukkig ben ik net op tijd op lichaamstemperatuur gekomen zeg maar om de bladzijde om te slaan, ophouden met het gejank en gewoon weer normaal te gaan doen. Hij had gezien dat ik steeds meer naar het oosten van het land reis, en vroeg of ik nog even langs kwam. Het is heel fijn dat je oprecht interesse krijgt en elkaar weer even te zien. Van de club die ik nog ken van vorig jaar zijn er alweer een aantal verkast naar elders, maar er zijn er nog wel een aantal over. Zoals daar zijn Flip, Jackson, Brett, Joey, Russel, Sean, Kristy, Fred en Trey; die hoop ik komende zondag allemaal weer even te zien. Ik heb bij 1 van hen een overnachtingsplek kunnen regelen, dat is wel fijn. Ik heb ook nog een tijdje in "Midtown" gezeten en ken daar ook nog wat mensen, ik breng zondagmiddag even een verrassingsbezoekje om te kijken wie er nog is.

Morgen ga ik weer eens in Breda kijken.

Wheatridge, Colorado

De soep wordt nooit zo heet gegeten, of er zitten wel een paar Hollandse klonten in

Vandaag stond er een behoorlijke rit op het programma vanuit Moab richting Denver. Ik had nog niet echt een idee waar ik uit zou komen, het idee was om voorbij Denver te rijden, alvast op de weg richting Kearney, Nebraska. Op de 1 of andere manier kon ik niet echt een leuke plek vinden met een betaalbaar motel en faciliteiten in de buurt - een brouwerij of minimaal een sportsbar die tot laat open is. Geen idee wat de dag me zou brengen, anders dan rit over de Interstate 70 naar Denver van circa 6 uur.

Iets wat ik wel even kwijt wil en me steeds vaker begint op te vallen, is dat wanneer je een rondje gaat wandelen er lui zijn die gaan toeteren naar je om de 1 of andere reden, en in sommige gevallen iets naar je schreeuwen. Het is me op de afgelopen 5 dagen 2x voorgekomen, en ik vind het bijzonder waarom mensen dat doen. Wat er geroepen werd weet ik niet, maar het waren volgens mij geen aanmoedigingen als "goed bezig man!". Ik heb me laten vertellen dat je als fietser hier je leven niet zeker bent, misschien nog net geen vogelvrij verklaring maar ik hoor zo dat er wat onvrede heerst bij deze en gene, zelfs als je enkel maar een rondje gaat wandelen of fietsen. Heel bijzonder.

De dag van vandaag ging een beetje richting een avondmaaltijd met als vooraf een half lauwe tomatensoep, weinig beleefd of leuke interacties gehad met anderen. Totdat ik een klein brouwerij - cafe binnenstapte in de buurt Wheatridge, net ten westen van Denver. Ik ga zitten en bestel een flight van verschillende biertjes, goed voor mijn score op Untappd. De eerste 45 minuten gaan zo'n beetje aan me voorbij, totdat ik aan de praat geraak met de barmen. Hij vroeg op een gegeven moment waar ik vandaan kwam, waarop ik vroeg "gok maar". Ik gaf mee dat het om een klein landje in Europa gaat, waarop hij vroeg hoeveel mensen er wonen. Hij zegt letterlijk "kom jij uit Nederland?". Ik denk ga weg, jij kunt gewoon Nederlands spreken en je laat me hier moeilijk doen om Engels tegen elkaar te spreken? En toen was het hek van de dam, het is iemand met Nederlandse roots maar hier zijn hele leven al woont en de taal heeft geleerd van familie. Ik moet hem wel nog een paar classics bijbrengen als Jiskefet, Rembo & Rembo en Kooten en de Bie. Maar dat komt wel goed. Uiteindelijk heb ik een topavond gehad en we hebben later nog in een sportsbar in de buurt nog even nageborreld. Zo zie je maar weer dat in alle spontaniteit een avond een compleet onverwachte wending kan nemen. Morgen ga ik ook weer de dag in met "we zien het wel"; je weet ooit nooit niet.

Moab, Utah

De snelle leerling

Ik realiseer me dat ik gisteren best wel een aardige portie geluk heb gehad met het berijden van de eenzaamste weg Highway 50 vanuit Carson City tot een behoorlijk eind in Utah. Naast een paar hele kleine plaatjes die je tegenkomt, zie je vooral leegte om je heen, lange uitgestrekte wegen die ergens in de verte opgaan in bergen, maar die bergen lijken urenlang niet dichterbij te komen. Op een zeker punt vallen ook voorzieningen weg als telefoonbereik (en dus internet), radiobereik, tankstations en gps. Nu is dat laatste niet zo van belang, je kunt alleen maar 1 kant op. Met Heilige Koe die ik heb meekregen ben ik ontzettend tevreden mee, alleen begon die - nu al - om zijn moeder te roepen, zo van "ik heb verse olie nodig". Toen ik eenmaal de dipstick eruit haalde, was die nog bijna droger dan een tandenborstel die al een week lang ongebruikt was. De melding "vervang olie" is bij mij niet hetzelfde als "olie is bijna op". Ik heb dus een vrij nieuwe auto meekregen die dus nauwelijks meer olie had. En dan de volgende uitdaging, ik had een specifiek type olie nodig (0w20) en die verkochten ze niet bij de tankstations waar ik ging zoeken. En het is zondag. En je bent in de staat Utah, daar strooien ze niet met ruime openingstijden in het weekend. Gelukkig was er nog 1 zaak open (een speciaalzaak voor tractoronderdelen) waar ze het type olie hadden die ik nodig had. Rijdt toch een stuk prettiger zonder samengeknepen billetjes.

De eerste redelijke plaats die je tegenkomt op weg naar Moab is Salina. Van daaruit kom je weer meer in de bewoonde wereld, en het uitzicht op de grote rode rotsformaties die Utah rijk is, is indrukwekkend. Interstate 70 neemt je mee naar Moab, en je mag hier 80 mijl per uur en dat schiet lekker op. Ik had het nooit zo op deze staat, maar om de omgeving zo weer te zien is toch best indrukwekkend en plezierig om doorheen te rijden.

Dan is het avond en tijd voor een versnapering. Moab Brewery zit 15 minuutjes lopen verderop, tegelijk een mooi moment om de beentjes te strekken. Goede sfeer, mensen komen binnen en vroegen oprecht hoe je dag was en zo raak je weer makkelijk aan de praat. Ik raakte vanmiddag in gesprek met met iemand en het ging al snel over reizen. Hij was op weg terug naar Chicago - en of ik nog wat tips had. Nou, dan bent u aan het juiste adresje meneertje. Gratis advies, kost u helemaal niets. Op een gegeven moment bied ik hem een biertje aan, waarop hij meteen zegt "maar dan moet ik jou ook een biertje terug kunnen geven". Ik bestelde onze biertjes en legde ik hem het "Pay it forward" principe uit, en ik moet zeggen het was een snelle leerling. Na het afrekenen kreeg ik nog een lift naar een restaurant waar ik naar toe wilde gaan. Long story short, we kwamen elkaar later nog tegen in een andere kroeg, lekker geouwehoerd - en wederom - mocht ik mijn biertjes niet moest afrekenen. Hij was ontzettend blij met de adviezen die ik had meegegeven en maak iemands reis weer wat uitdagender. En ik heb er weer een contact bij in Chicago. Ik heb een prima avond gehad zo.

Ely, Nevada

De gevangenis neemt geen nieuwe sollicitanten aan

De rit hier hier naar toe over de US 50 wordt ook wel de "Loniest road of America" genoemd. Eenzaam is het zeker, voor ruim 400 kilometer zie je bijna niks op een paar kleine dorpjes na. Dan is 400 kilometer best lang. Nu is het niet zo dat er niemand langskomt. m.a.w. je kunt niet onbezorgd links blijven rijden want je raakt toch wel een keer iemand, zo erg is het niet. Ik ben alleen benieuwd dat wanneer het toerisme de overhand neemt op deze route, wat er dan nog van die authentieke "Eenzame weg" overblijft. Ik heb hem gereden, de eerste helft ging goed maar na helft 2 wanneer je geen radio zender meer kunt ontvangen en je zelf voor GPS mag spelen, dan ben je blij dat je weer eens in de bewoonde wereld komt. Er zijn een paar hele kleine tussenliggende dorpjes als Austin en Eureka, maar ik heb nog een beter begrip gekregen hoe het is om zo desolaat te wonen.

Na een paar biertjes bij een buurtkroeg hier genaamd "Racks" had ik mijn zinnen gezet op een lekker steak. Ik had me al verlekkerd op de reviews op het restaurant in het Jailhouse Restaurant hier om de hoek. Ik had hier graag geboeid een steak willen eten. Het gimmick van dit restaurant is dat je een prive cel krijgt om te eten, en de menukaart is qua naamgeving erop afgestemd (je kunt bv kleine misdaden bestellen, of het vonnis van de rechter, etc). Of de kok niet lekker was, of misschien waren de cipiers aan het staken, ik weet het niet. Ik liep vanavond binnen en het slot hing op de voordeur. Wat wil je nou, de grootste criminele steak eter van de buurt gewoon vrij laten rondlopen? Kennelijk wel. Als de vleescriminelen komen binnenwandelen is niemand thuis. Achteraf had ik gewoon moeten blijven zitten waar ik zat, maar goed.

Ik brei er een eind aan, ben vermoeid na deze dag en morgen weer 6 uur rijden op het programma. Tot morgen.

Carson City, Nevada

Jij mag met mijn ballen spelen

Even voor de duidelijkheid: dit is geen uitnodiging tot. Ik heb in het verleden al vaak genoeg te maken gehad met figuren die voordeel uit mij willen halen, de aanbieding is bij deze voorbij. De opstand is gaande en het zal u niet te gemakkelijk vallen wat ik te melden heb tegen figuren die tegen de door mij gevestigde orde ingaan. Zeker tegen diegenen die al een gele kaart zo niet rode kaart hebben gekregen.

Ik had op internet wat gevonden over een "Caddilac Ranch" golfclub. Nou, ik rijd nu een Caddilac, dus ik hoor bij de club. De Caddilac Ranch zelf staat nog op het programma op 19 november, wat hier bedoeld wordt is een tee-range waar je kunt afslaan op een aantal Caddilacs die in een golfbaan met de neus in de grond staan. Beetje slap maar op zich wel leuk en entertainent. Voor 6 dollar kon ik een mand van 50 ballen halen en een paar geleende clubs. Zonder golfhandschoen, en dat heb ik geweten. Na 9 gemiste ballen en een rake op mep 10 kreeg ik toch serieus last van mijn handpalm, omdat ik geen golfhandschoen bij me had. Op de foto hierboven is goed te zien aan de grasplaggen hoe goed ik vorm was gister. En ik moest nog een halve mand en daar zag ik steeds meer tegenop. Naast mij stond iemand van 79 die ook aan het afslaan was en kennelijk wel de bal raakte. Voordat iemand vunzige gedachten krijgt, ik heb mijn GOLF-ballen afgegeven omdat ze dan meer kans op een afranseling maken dan ik in staat was vanmiddag. Ik kwam wel een paar keer in de buurt maar dat was het dan. Maar ik ben blij dat ik iemand op deze manier met mijn ballen liet spelen zeg maar.

Nog even over de Caddilac: die bevalt me uitstekend tot dusver. Stil als een muis en zuinig als een geheelonthouder. Ik voel steeds meer features aan deze auto; als je bijvoorbeeld onbedoeld te ver over eeen streep links van je gaat, dan wordt je in de linkerbilletje in de stoel gemasseerd. En ga je over een rechterstreep, dan je rechterbil. Het is zeg maar een woord wat begint met de letter "G" en rijmt op "steil". Je zou bijna van links naar rechts zwalken over de weg voor het "rijplezier". Ik ben nogal Chrysler-minded, maar ik moet zeggen die Caddilac snort ook als een tevreden poesje en rijdt heel comfortabel met best wat leuke snufjes voor de veiligheid.

Als laatste wil ik nog even een lesje "Pay it Forward" meegeven. Jaren geleden heb ik het meegemaakt dat een wildvreemde mijn complete rekening betaald in een restaurant of kroeg, en dat stond zeker niet op zichzelf. Na vanmiddag een prima tijd gehad te hebben bij "Red's Old 395" ben ik daarna bij Fox Brewing naar binnengegaan voor een biertje. Het duurde welgeteld 30 seconden voordat ik aan de praat was met deze en gene; toen de bar sloot ben ik met 1 van hun nog naar een lokale kroeg geweest. Waar het omgaat is; ik had (nu mijn nieuwe mattie) een biertje cadeau gedaan bij Fox. Later, toen we bij de lokale bar van vanavond waren, was mijn rekening van zeker 4 biertjes betaald. Dat komt niet zomaar. Het is geen kermis, maar door het fatsoenlijk jezelf gedragen, open te stellen en iemand anders iets gunnen kwam een spontane actie als deze - wederom - tot uiting. Ik heb nog geprobeerd wat terug te slijten maar het was te laat. Het zijn mooie momenten die mezelf weer stimuleren om juist weer extra goed te zijn voor iemand anders. Neem deze les ter harte zou ik zeggen.

Vacaville, California

Windkracht 16 in je onderbroek, Edgar!

Een dag als vandaag deed mij denken aan een reguliere dag op het kantoor van Debiteuren - Crediteuren. Edgar zit altijd als eerste achter zijn bureau, daarna komt Jos binnen met zijn tramhalte grap en niet al te veel later Juffrouw Jannie om de koffie te brengen. Meneer Storm daarentegen komt zo'n beetje tegen de lunchpauze een keer binnenvallen - en dat is zowat het geval geweest vandaag op Schiphol. Meneer Storm heb ik gelukkig niet gezien en was redelijk op tijd weg voordat de ellende pas echt losbarstte. Voor meneer Storm is dat allemaal gewoon bij de commando's, voor Edje Kadetje (in mijn persoontje dan) mag de onderbroek wel vervangen worden. Nog even over Juffrouw Jannie gesproken trouwens - er is een aflevering waar ze vervangen wordt door een koffieautomaat. Sinds ze daar geen werk meer heeft is ze toch mooi partijleidster van de BBB geworden. Interessante carrierewissel.

De vlucht ging op een beetje turbulentie in het begin voorspoedig, en het was voor de verandering een 787 Dreamliner i.p.v. de gebruikelijke 747 die normaalgesproken op deze vlucht KL605 ingezet wordt. Maar die zijn zo'n beetje allemaal uitgerangeerd. Mooi toestel van binnen, mooie entertainment en best wel ruim voor als je wat langer bent. Die oudere toestellen hadden lagere plafonds zeg maar, met van die "bollen" die frisse lucht blazen en een enorme bak herrie maakten. Ik weet niet of deze persoonlijke biologische pfas noot met de 787 te maken heeft, maar ik heb doorgaans wel last van turbulentie in de darmen tijdens de vlucht, maar deze keer had ik op de hele vlucht maar 1 in de pocket - en ik heb echt het laatste jaar niet alleen maar konijnenvoer gegeten. Ik heb altijd - nou ja bijna altijd - de beleefdheid gehad om dan op te staan en mijn heil in de wc te zoeken, maar zo snel ze op kwamen borrelen tijdens het zitten, zo snel waren ze weer in de catacomben verdwenen zodra ik ging staan. Kansloos, dus soms moet je wel. In die 747 kwamen die luidruchtige "luchtverfrissers" aardig van pas want zo kon je ongemerkt er een paar doorheen laten slissen zonder dat er iemand iets van hoorde. Die 787 heeft dat niet, maar die lijkt wel pfas-biologisch doorontwikkeld, ik had er een stuk minder last van in ieder geval. Mocht je behoefte hebben in wat meer "winden camouflage tips", dan is hier de instructievideo. Winden Camouflage tips

Dan de auto. Ik kom aanzetten, en in de verste verte is geen Chrysler, geen Buick of Chevy te herkennen. "Wat dacht U van deze Mercedes?". Ik bedank de dame voor het aanbod, en geef ze nog een kans. "Deze BMW dan?". Ik schud nee. "Deze Audi dan?" Ik leg ze vriendelijk uit dat Europees staal mij niet gaat verplaatsen. Als laatste bod zei ze nog "U mag anders deze Mustang cabrio wel meenemen, dan reken ik u de meerprijs niet aan". Zeer vriendelijk aangeboden, maar ik vind het een beetje te opportunistisch om in deze tijd van het jaar nog met een cabrio te gaan rondrijden. Als ik dat had gedaan, dan had ik het ook in stijl willen doen - met een gele "Koud he?" muts op van de V-boys, wie kent ze niet. Uiteindelijk hebben ze me prima geholpen, het is helaas geen Chrysler 300C geworden, maar een Caddilac CT4 350T is ook niet vervelend. Ze hebben me niet al te lang laten staan, een alleraardigste Aziatische mevrouw ging voor me kijken en gaf me een stembiljet mee met haar naam erop. Dus ik moet even een goede review achterlaten, zo werkt dat hier. Maar dat zal ik zeker even doen. Denk ik. Als ik er aan toe kom.

Net terug van Buffalo Wild Wings. Ontzettend moe, het verhaal hierboven kan beter. Maar goed, bijna 28 uur bezig geweest, het is goed voor vandaag.

Deze website is een product van een hobby geworden passie. Hier kan je terecht als je op zoek bent naar het echte Amerika - zoals het vaak niet in de reisgidsen te vinden is. De reisverhalen leiden rond paden, ver verborgen van de Interstates. Ik hoop dat je met hetzelfde enthousiasme mijn verhalen leest en foto's bekijkt zoals ik deze heb gepubliceerd.